پاسخ به اين پرسش را امام رضا(ع) در روايتي داده اند. از امام رضا (عليه السلام) پرسيدند فلسفه عقيده به خدا و پيغمبران و امامان و آنچه از جانب او آمده چيست؟ حضرت فرمودند:

«لعلل كثيره منها ان من لم يقر بالله عزوجل لم يجتنب معاصيه و لم ينته عن ارتكاب الكبائر و لم يراقب احدا فيما يشتهي و يستلذ من الفساد والظلم...»(1)، علتهاي بسياري دارد يكي از آنها اين است كه كسي كه معتقد به خدا نيست از گناهان اجتناب نمي كند و مرتكب معصيت هاي بزرگ مي شود و در انجام هر ظلم و فسادي كه برايش لذت بخش است از هيچ كسي حساب نمي برد.

طبيعي است كسي كه اعتقاد به خدا و قيامت ندارد، عدالت، برابري، ايثار، از خود گذشتگي و بطور كلي همه مسائل اخلاقي از نظر او پوچ و بي محتوي و خالي از مفهوم است، براي چنين فردي فرقي بين ظالم و عادل، نيكوكار و جنايتكار نيست؛ زيرا در نظر او همه با مرگ به يك نقطه مساوي مي رسند، پس چه چيزي مي تواند مانع اين انسان از فساد و هوسراني باشد؟ اما در مقابل، اعتقاد به خدا و قيامت باعث مي شود انسان خود را در برابر هر حركتي مسئول بداند، انسان معتقد باور دارد كه كوچك ترين عمل زشت و زيباي او حساب دارد. «فمن يعمل مثقال ذره خيرا يره و من يعمل مثقال ذره شرا يره» (2) هر كس به اندازه ذره اي خوبي يا بدي كند آنرا خواهد ديد.(3)

پي نوشت
.1 ميزان الحكمه، واژه معرفت.
2. سوره زلزله، آيه 7-8
3.كتاب اصول عقايدحجه الاسلام قائمي.درس اول