امام رضا عليه السلام در پاسخ به اين سوال فرموده اند: حق تعالى ابتدا تكبير را واجب نموده زيرا در اين جمله ابتدا نام«اللَّه» آمده و حق تعالى اراده ‏اش تعلّق گرفته كه ابتدا به نام او شود و اين مقصود در ابتدا به تسبيح (سبحان اللَّه) و تحميد (الحمدللَّه) و تهليل (لااله الّااللَّه) تأمين نمى‏ شوند زيرا (اللَّه) در اين كلمات مؤخّر آمده است [1].
علاوه بر اين كه در معناي تكبير، عظمت الهي به بهترين وجه تجلي مي نمايد چرا كه الله اكبر يعني خدا برتر از همه موجودات حسي، عقلي، مُلكي و ملكوتي است، يعني خدا برتر از آن است كه كسي بتواند او را توصيف كند... از همين رو امام صادق (ع) مي فرمايد: همين كه تكبير مي‌گويي بايد همه چيز نزد تو كوچك شود جز او[2].
اما در خصوص فلسفه بالا آوردن دست ها در احاديث چنين آمده كه بلند نمودن دو دست نوعى تضرّع و زارى نمودن است لذا حق تعالى دوست دارد كه بندگان در وقتى كه يادش مى‏ كنند با حالت تضرّع و زارى باشند[3].

پي نوشت :
[1] - علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏1، ص 823
[2] - بحارالانوار، ج 81، ص 230؛ عبد الرزاق گيلانى، مصباح الشريعة، عبد الرزاق گيلانى‏، تهران، پيام حق‏، 1377 ش‏، اول‏، باب 13
[3] -علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏1، ص 837
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)