شخصى در چند سال قبل مغازه‏ اى را به مبلغ يك هزار و دويست تومان فروخته كه مبلغ هشت صد تومان آن نقد و بقيه پس از انتقال سند پرداخت شود (البته اين معامله بدون اجراى صيغه بوده است) طبق ادعاى بايع و استشهاد چهار نفر، بايع پس از چند روز از انجام اين معامله پشيمان شده و به مشترى هم گفته است، مشترى هم قبول كرده است منتهى به مشترى گفته صرف نظر از بيع تا هر وقت مى‏ خواهى در اين مغازه بمان؛ الآن پس از چند سال مشترى مغازه را به شخص سومى فروخته است و بايع مى‏ گويد: تو به همان پول كه فروخته ‏اى به خود من بده. اولا آيا مشترى حق فروش دارد يا نه؟ ثانيا آيا بايع مى‏ تواند جلو معامله با شخص سوم را بگيرد و بگويد هر چه او مى‏ خرد به همان مقدار مغازه را از تو خريدارى مى ‏كنم؟‏
 

اگر بعد از انجام معامله اول (با انشاء لفظى معتبر يا معاطات) آن را اقاله نكرده ‏اند فروشنده اول حق جلوگيرى از معامله دوّم را ندارد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌2، احكام معاملات، اقاله، س 182