كسي از امام صادق(ع) سؤال كرد بلائي كه دامنگير ايوب شد براي چه بود؟ (شايد فكر مي​كرد كار خلافي از او سرزده بود كه خداوند او را مبتلا ساخت).
امام(ع) در پاسخ او فرمود
«ايوب به خاطر كفران نعمت گرفتار آن مصائب عظيم نشد، بلكه به عكس به خاطر شكر نعمت بود، زيرا شيطان به پيشگاه خدا عرضه داشت كه اگر ايوب را شاكر مي​بيني به خاطر نعمت فراواني است كه به او داده ​اي، مسلماً اگر اين نعمتها از او گرفته شود او هرگز بنده شكرگزاري نخواهد بود.!
خداوند براي اينكه اخلاص ايوب را بر همگان روشن سازد، و او را الگوئي براي جهانيان قرار دهد كه به هنگام «نعمت» و «رنج» هر دو شاكر و صابر باشند به شيطان اجازه داد كه بر دنياي او مسلّط گردد. شيطان از خدا خواست اموال سرشار ايوب، زراعت و گوسفندانش و همچنين فرزندان او از ميان بروند، و آفات و بلاها در مدت كوتاهي آنها را از ميان برد، ولي نه تنها از مقام شكر ايوب كاسته نشد، بلكه افزوده گشت! او از خدا خواست كه اين​بار، بر بدن ايوب مسلط گردد، و آنچنان بيمار شود كه از شدت درد و رنجوري به خود بپيچد و اسير و زنداني بستر گردد.
اين نيز از مقام شكر او چيزي نكاست.
ولي جرياني پيش آمد كه قلب ايوب را شكست و روح او را سخت جريحه​ دار ساخت، و آن اينكه جمعي از راهبان بني اسرائيل به ديدنش آمدند و گفتند تو چه گناهي كرده ​اي كه به اين عذاب دردناك گرفتار شده ​اي؟!
ايوب در پاسخ گفت به پروردگارم سوگند كه خلافي در كار نبوده، هميشه در طاعت الهي كوشا بود​ه ​ام، و هر لقمه غذائي خوردم يتيم و بي​نوائي بر سر سفره من حاضر بوده. درست است كه ايوب از اين شماتت دوستان بيش از هر مصيبت ديگري ناراحت شد، ولي باز رشته صبر را از كف نداد، و آب زلال شكر را به كفران آلوده نساخت، تنها رو به درگاه خدا آورد و جمله ​هاي بالا را بيان نمود، و چون از عهده امتحانات الهي به خوبي برآمده بود خداوند درهاي رحمتش را بار ديگر به روي اين بنده صابر و شكيبا گشود، و نعمتهاي از دست رفته را يكي پس از ديگري و حتي بيش از آن را به او ارزاني داشت، تا همگان سرانجام نيكِ صبر و شكيبائي و شكر را دريابند».[1]

پي نوشت: ---------------------------------
[1] . برگزيده تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الاسلامية، 1382ش، ج4، ص189-190.