اين دو برادر، از بزرگان سرشناس كوفه و از دلاورمردان آنان و از صاحبان ولايت اميرالمؤمنين (عليه السلام) بوده اند. جد آن ها حرّاق، از ياران اميرالمؤمنين (عليه السلام) و از جمله كسانى بوده كه در جنگ هاى جمل، صفين و نهروان شركت داشته است. عبدالله و عبدالرحمان، در كربلا به امام حسين (عليه السلام) پيوستند.

به گفته ابومخنف: زمانى كه ياران حسين (عليه السلام) فزونى سپاه دشمن را مشاهده كردند و دانستند قادر بر حفظ جان امام (عليه السلام) و خود نيستند، براى كشته شدن در ركاب آن حضرت، بر يكديگر پيشى مى گرفتند. عبدالله و عبدالرحمان غفارى حضور امام (عليه السلام) شرفياب شدند و عرضه داشتند: يا اباعبدالله! السلام عليك! دشمن ما را تا نزديكى شما عقب رانده است، دوست داريم در برابر ديدگانت به شهادت برسيم و از وجود مقدست حمايت و دفاع نماييم.

حضرت فرمود: مرحبا بكما ادنوا منّى؛ (خوش آمديد! به من نزديك شويد.)

آن دو به حضرت نزديك شدند و در نزديكى آن بزرگوار با دشمن درگير شدند؛ يكى از آن دو رجز مى خواند و ديگرى آن را تكميل مى كرد و مى گفتند:

قد علمت حقا بنو غفار           و خندف بعد بنى نزار 
لنضربنّ معشر الفجار             بكل عضب صارم بتّار 
يا قوم ذودوا عن بنى الاطهار   بالمشرفى و القنا الخطار

يعنى: قبيله غفار و تيره خندف و نزار به خوبى مى دانند. كه ما با شمشير بران بر گروه نجار و كافر، ضرباتمان را وارد مى سازيم. مردم! با شمشير و نيزه از فرزندان پاك پيامبر دفاع كنيد.

اين دو برادر همچنان به پيكار ادامه دادند تا به فيض شهادت نايل شدند.

بنابه نقل سروى: عبدالله، در نخستين حمله و عبدالرحمان هنگام نبرد تن به تن به شهادت رسيد.

ديگرى گفته است: آن دو در جنگ تن به تن به شهادت رسيدند.

منبع:

سلحشوران طفّ /ترجمه ابصار العين فى انصار الحسين (عليه السلام)

شيخ محمد بن طاهر السماوى
مترجم: عباس جلالى