اگر در يكى از جاهاى وضو، زخم كوچكى ايجاد شود كه خونش بند نمى‌آيد و چون آب براى آن ضرر ندارد، روى آن را جبيره نمى‌كنند و اگر اين زخم را بشويند باز خون مى‌آيد و اگر خشك شود مقدارى خون نيز خشك مى‌شود كه اگر زخم را بشويند خونى كه خشك شده بود از بين مى‌رود ولى باز خون جديد مى‌آيد. اگر مثلا اين زخم در دست باشد و انسان بخواهد وضو بگيرد، آب وضو به اين زخم مى‌رسد، بنابراين جاهاى ديگر بدن و لباس انسان بواسطۀ آبى كه به زخم رسيده نجس مى‌شود؛ فتواى حضرتعالى در رساله در احكام وضوى جبيره اين است كه اگر روى زخم باز است و آب براى آن‌ ضرر ندارد، بايد بطور معمول وضو گرفت، آيا مى‌توان با بدن و لباس نجس وضو گرفت و نماز خواند؟ تكليف چيست؟

جواب:

مى‌تواند محلّ زخم را در آب كرّ يا زير لوله بگيرد و دست بكشد تا خون تمام شود و بلافاصله با نيت وضو، آب را به آن محلّ جارى كند و بعد از آن فورا آن محلّ را خشك كند تا سرايت حاصل نشود و وضو گرفتن با لباس نجس يا بدن نجس اگر نجاست در غير محل وضو باشد، مانع ندارد و در نماز بايد بدن و لباس پاك باشد و در هر صورت مورد جبيره نيست و اگر وضو ممكن نباشد و لو به شستن غير محلّ زخم بايد تيمّم نمايد.

پي نوشت:

امام خميني(ره)، استفتائات، ج1، طهارت، احكام طهارت، وضو، س57