شيوه‏ ي تداعي - معاني در تربيت ديني چيست و چگونه مي‏توان از آن استفاده كرد؟
 تداعي - معاني، يعني همراه شدن آموزش با يك خاطره كه اين خاطره مي‏تواند خوشايند يا ناخوشايند باشد. پدري ممكن است هنگام آموزش نماز، آن را با تنبيه بدني يا داد و فرياد همراه كند. در اين صورت، هرگاه نوجوان، تنبيه بدني شود يا داد و فرياد بشنود، نماز در ذهنش تداعي خواهد شد و هرگاه كسي از نماز بگويد، تنبيه بدني را به ياد خواهد آورد؛ بدين سبب خواهد كوشيد هرگز به نماز نينديشد.
پدري ديگر، هنگام هديه دادن يا خاطره‏هاي خوش ديگر، فرزندش را به نماز مي‏خواند. از اين پس، هرگاه نوجوان به نماز بينديشد، خاطره‏هاي خوش او تداعي مي‏شود و هرگاه خاطره‏هاي خوشي برايش پيش آيد، نماز را به ياد مي‏ آورد؛ پس ناخودآگاه از شنيدن واژه‏ ي نماز لذت مي‏برد و به سوي نماز كشيده خواهد شد.
توصيه مي‏شود آموزش ارزش‏هاي ديني را با خاطره‏هاي خوش همراه كنيد. اولياي محترم مدارس نيز به خوبي نمي‏توانند از شيوه‏ي تداعي - معاني استفاده كنند. زماني كه در حضور تعداد بسياري دانش‏آموز، به دانش‏آموزي درسخوان جايزه مي‏دهيد، بهترين موقعيت، براي القاي درگوشي ارزش‏ها است؛ زيرا او بهترين موقعيت و شيرين‏ترين خاطره را سپري مي‏كند، و هيچ گونه مقاومتي نخواهد داشت. اردوهاي دانش‏ آموزي، بهترين موقعيت است؛ البته بدان شرط كه در القاي مطالب ديني زياده‏ روي نشود.