امام حسين عليه السلام فرزند برومند نخستين امام معصوم و نخستين حامي رسول‌ خدا صلي الله عليه و آله، يعني اميرالمؤمنين علي عليه السلام و پسر بانوي معصوم عالم، حضرت فاطمة زهرا سلام الله عليها است. وي در سوم[1] (يا پنجم)[2] شعبان سال چهارم[3] هجري در مدينه ديده به جهان گشود‎. آن بزرگوار شش سال و چند ماه از آغاز عمر خويش را در زمان پيامبر گذراند و پس از رحلت ايشان، به مدت سي سال در كنار پدر بزرگوارش، زندگي كرد‎. حضرت در ده سال امامت امام مجتبي عليه السلام ، همچون ياري وفادار و دل‌ سوز و پشتيباني قوي براي برادر، در كنار وي روزگار گذراند و دهة آخر عمر خود را كه دوران امامت خويش بود، در عصر زمامداري معاويه سپري كرد‎. با آغاز حكومت يزيد و بيعت‌خواهي وي از امام، آن بزرگوار با مخالفت و سر باز زدن از بيعت و خروج از مدينه و اقا‎مت در مكه، قيام خويش را آغاز كرد و سرانجام در روز دهم محرّم سال 61 قمري، در نبردي نابرابر، به همراه گروهي از خاندان و يارانش در سرزمين كربلا به شهادت رسيد‎.

پي نوشت: ----------------------
[1]. شيخ مفيد، مسار الشيعة، تحقيق شيخ مهدي نجف در: مؤلفات الشيخ المفيد، ج7، ص61‎؛ شيخ طوسي، مصباح المتهجّد وسلاح المتعبّد،‌ ص826.
[2]. ابوالفرج اصفهاني، مَقاتل ‌الطالبيين، تحقيق احمد صقر، ص78؛ شيخ مفيد، الإرشاد، تحقيق مؤسسة آل‌البيت، ج2، ص27‎؛ شيخ طوسي، مصباح المتهجّد وسلاح المتعبّد،‌ ص852‎. همچنين عزّالدين‌بن‌اثير اين قول را از زُبير‌بن‌بكار، نقل كرده است (ابن‌اثير، اُسْد ُ‌الْغابَة في معرفة الصَّحابَة، ج1، ص496‎). براي آگاهي بيشتر دراين‌باره ر.ك: محمدتقي تُستري (شوشتري)، «رسالة في تواريخ ‌النّبي والآل»، در: قاموس ‌الرجال، ج12 (آخر كتاب)، ص10ـ11؛ محمدهادي يوسفي غروي، موسوعة التاريخ الإسلامي، ج2، ص439ـ441‎.
[3]‎‎. ابن‌سعد، «ترجمة الحسين ومقتله»، فصلنامة تراثنا، ش10، ص127؛ محمد‌بن‌احمد دولابي، الذُّريّة الطّاهرة، تحقيق سيدمحمد حسيني جلالي، ص102، ح94 و ص121، ح135؛ طبري، تاريخ ‌الأمم والملوك، تحقيق محمد ابوالفضل ابراهيم، ج2، ص555؛ مسعودي، مُرُوجُ‌ الذَّهَب ومعادن ‌الجوهر، تحقيق محمد محي‌الدين عبدالحميد، ج2، ص295؛ همو، التنبيه والإِشْراف، تحقيق عبدالله اسماعيل الصاوي، ص213‎. اما شيخ ‌كليني تولد حضرت را در سال سوم هجري نوشته است (الأصول من‌ الكافي، ج1، ص385‎).