جوانى دخترى را عقد كرده، و قبل از اين كه دختر را به خانه بياورد (تحت تأثير عواملى) سوء ظن برايش حاصل شده كه دختر باكره نيست، لذا مسأله را به طور پنهانى با پدر دختر مطرح مى‏ كند، پدر هم از اين كار ناراحت شده و نهايتا كار به دادگاه مى‏ كشد تا بالأخره جوان به وسيله پزشك متخصّص مى‏ فهمد كه سوء ظنش بيجا بوده است، لذا پشيمان شده و از پدر دختر تقاضاى تشكيل زندگى با دختر وى را مى‏ نمايد؛ ولى پدر دختر از اين كار ممانعت نموده و مى‏ گويد تا حكم شرعى در مورد پسر اجراء نشود به هيچ وجه راضى به ازدواج نمى‏ شود؛ استدعاء دارد بفرمائيد آيا پدر دختر چنين حقّى را دارد؟
‏
اگر عقد واقع شده، شوهر مى ‏تواند زن خود را به منزلش ببرد و پدر دختر حقّ مزاحمت ندارد، و رسيدگى به اتّهام- اگر باشد- موكول به دادگاه است و ربطى به پدر دختر ندارد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، حدود، حد قذف، س 16