از حوادث شگفت‎انگيز پس از واقعة كربلا، قرآن خواندن سر امام حسين† است. زيد‌بن‌اَرقم مي‌گويد: من در غرفه‌اي بودم كه سر مطهر را بر فراز نيزه ‏اي از جلوي من گذراندند. چون برابر من رسيد، شنيدم كه آية اَمْ حَسِبْتَ اَنَّ ‏اَصْحابَ الْكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كَانُوا مِنْ آيَاتِنَا عَجَباً[1] را مي ‏خواند. به خدا سوگند مو بر تنم به رعشه افتاد و صدا زدم: اي پسر رسول‌ خدا، به خدا سوگند، [داستان] سر تو بسيار شگفت‏ تر است.[2]
ابن‌شهرآشوب مي‎نويسد: سر امام حسين(ع) را در كوفه، در بازار صر‎افان بر نيزه كرده بودند. از سر، صدايي آمد و سورة كهف را تا آية إنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِم وَزِدْناهُم هُديً[3] تلاوت كرد. اين امر شگفت‌انگيز، جز بر گمراهي آنان نيفزود. هنگامي‌ كه آنان سر را بر درختي آويختند، از آن سر آية وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا اَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ[4] شنيده شد.[5]
از مِنهال‌بن‌عمرو نيز نقل شده است: من در دمشق بودم و ديدم وقتي سر حسين‌بن‌علي وارد شهر دمشق شد، مردي در جلوي او سورة كهف را مي‌خواند تا به اين آيه رسيد: أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً.[6] در اين لحظه، خداوند سر را به سخن آورد كه با بيان فصيح فرمود: كشتن من و حمل سرم، از ماجراي اصحاب كهف عجيب‌تر است.[7] ابن‌شهرآشوب مي‌افزايد كه علاوه بر آن، ذكر «لا قُوّةَ الا بِالله» نيز از سر امام، شنيده شده است.[8]

پي نوشت: ---------------------------------
[1]. «آيا پنداشتي كه اصحاب كهف و رقيم، از آيات شگفت ما بودند؟» (كهف، 9).
[2]. شيخ مفيد، الإرشاد، ج2، ص117؛ طبرسي، اعلام الوَريٰ باعلام الهُديٰ، ص248؛ اربلي، كشف الغمة، ج2، ص279. در توضيح مقصود زيدبن‌اَرْقَم مي‎توان گفت درست است كه ماجراي اصحاب كهف و رقيم شگفت‎انگيز بوده است، اما آنان پس از مرگشان سخن نگفتند. پس داستان سر تو شگفت‎انگيزتر است؛ چراكه پس از جدا شدن از بدن، قرآن مي‎خواند.
[3]. «آنان جواناني (يا جوانمرداني) بودند كه به پروردگارشان ايمان آوردند و ما بر هدايتشان افزوديم» (كهف، 13).
[4]. «آنان كه ستم كردند، به‌زودي مي‎دانند كه به كدام بازگشت‎گاه بازخواهند گشت» (شعراء، 227).
[5]. ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ‌ابي طالب، ج4، ص68.
[6]. «آيا پنداشتي كه اصحاب كهف و رقيم (خفتگان غار داراي سنگ‌نوشته) از آيات شگفت ما بوده‌اند؟» (كهف، 9).
[7]. قطب‌الدين راوندي، الخرائج و الجرائح، ج2، ص577.
[8]. ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ‌ابي‌ طالب، ج4، ص68.