معاويه بن وهب گويد: به خانه امام صادق عليه السلام رفتم، حضرت در سجده بود دعاهايي مي كرد تا به اينجا رسيد كه گفت: خدايا! رحم كن به صورت هايي كه آفتاب آن را دگرگون كرده تا خودش را به قبر حسين عليه السلام برساند. خدايا! رحم كن به اشك هاي چشمي كه در عزاي حسين عليه السلام ريخته مي شود، خدايا! رحم كن به ناله ها و صرخه هايي كه در مصيبت حسين بلند مي شود. خدايا! من آنان را به تو مي سپارم تا بر ما نزد حوض كوثر وارد شوند (آنان را به ما برسان).
 معاويه بن وهب گويد: حضرت كه سر از سجده برداشت، عرض كردم: اين دعاها را براي چه كسي فرموديد؟
 فرمود: براي عزاداران و زوار قبر جدم حسين. آيا كربلا مي روي، آيا فضيلت او را مي شناسي؟ گفتم: تا به حال اين طور نمي دانستم اين دعاهاي كه شما فرموديد، اگر براي كافري مي كرديد مشمول رحمت خدا مي شد. از اين به بعد خودم را حتما به قبر حسين عليه السلام خواهم رسانيد.

امام صادق (ع) فرمود: «هر كس به زيارت قبر حسين (ع) برود در حالى كه عارف به حق او باشد، خداوند نام او را در اعلى عليين مى‏ نويسد» .

منبع:

وسائل الشيعه , شيخ حر عاملى , ج 10 ص 324