"سبطيان"از نوادگان حضرت يعقوب(ع) مي باشند كه در مصر سكونت نمودند و به ديگر ممالك نيز رفتند. مردم اين پيغمبر را با لقب اسرائيل (به زبان عبري يعني بندة خدا) مي خواندند. بني اسرائيل از دوازده سبط تشكيل شد كه هر يك به يكي از فرزندان دوازده گانة حضرت يعقوب(ع) منتهي مي شدند. اين قوم،‌ قرن ها در سرزمين مصر،سنن اجدادي خويش را حفظ نموده و بر دين و آيين حق زندگي مي كردند و آثار انبيا به وسيلة‌ ايشان زنده بود، تا اين كه نوبت سلطنت مصر به آخرين فرعون (منس سيزدهم) رسيد. وي كه خود را خداي بزرگ مي خواند به شكنجه و آزار اين قوم پرداخت تا آن كه خدا حضرت موسي(ع) را به نجات و استخلاص آنان از كيد فرعون فرمان داد.[1]."قبطيان" بر مسيحيان مصر كه آبا و اجداشان در مصر بودند و در آنجا نشو و نما كردند اطلاق مي شود. قبطيان از نسل قبط بن حام بن نوح مي باشند و از جزيره العرب به مصر هجرت كرده اند. لفظ "قبطيه" لغت مصري باستان است و امروزه گروهي كه با نام قبطيان ناميده مي شوند از مسيحيان هستند.[2]
منبع:
[1] سيّد مصطفي حسيني دشتي، معارف و معاريف، ج3، ص 253.
[2] عماد حسين اصفهاني، قصص الانبياء، ص 515 - 521.