مسلمانان در گذرگاه شمالي بدر در سرازيري دره «العدوة الدنيا» موضع گرفته، در انتظار عبور كاروان بودند كه ناگهان گزارش رسيد كه جنگاوران قريش براي حفظ كالاهاي بازرگاني خود از مكه خارج شده اند و در نقطه مرتفع دره «العدوة القصوي» فرود آمده اند.
پيمان پيامبر با انصار، پيام دفاعي بود نه جنگي. آنان با پيامبر در عقبه تعهد كرده بودند كه اگر دشمن بر مدينه يورش آورد از وجود پيامبر دفاع كنند نه اينكه با دشمن او در بيرون مدينه بجنگند. لذا رسول خدا صلي الله عليه و آله در يك شوراي نظامي كه مركب از جوانان انصار و گروهي از مهاجران بود به نظر خواهي عمومي مبادرت كرد. نظراتي كه در اين شورا مطرح شد از يك سو شجاعت و سلحشوري عده اي و از سوي ديگر جبن و زبوني عده ديگري را منعكس ساخت.
نخست يكي از اصحاب برخاست و گفت: بزرگان و دلاوران قريش در تجهيز اين ارتش شركت جسته اند و هيچ گاه قريش به آييني ايمان نياورده اند و لحظه اي خوار و ذيل نشده اند. ما هرگز با آمادگي كامل بيرون نيامده ايم. يعني مصلحت اين است كه از اين راه به سوي مدينه باز گرديم. سپس ديگري برخاست و سخناني مشابه بازگو نمود. در اين هنگام مقداد برخاست و گفت: به خدا سوگند ما همچون بني اسرائيل نيستيم كه به موسي بگوييم: «اي موسي تو و پروردگارت برويد جهاد كنيد و ما در اينجا نشسته ايم». ما عكس آن رامي گوييم. تو در ظل عنايات پروردگار خود جهاد كن، ما نيز در ركاب تو نبرد مي كنيم.
طبري مي نويسد: هنگامي كه مقداد برخاست سخن بگويد چهره پيامبر از خشم (نسبت به سخنان نااميد كننده) برافروخته بود، ولي وقتي سخنان مقداد با نويد كمك به پايان رسيد چهره آن حضرت باز شد.
سعد بن معاذ نيز برخاست و گفت: هرگاه شما گام در اين دريا (اشاره به بحر احمر) نهيد ما نيز پشت سرتان گام در آن مي گذاريم. به هر نقطه اي كه مصلحت مي دانيد ما را سوق دهيد.
در اين موقع آثار سرور و خرسندي در چهره پيامبر آشكار شد و به عنوان نويد به آنان گفت: من كشتارگاه قريش را مي نگرم. سپس سپاه اسلام به فرماندهي پيامبر (ص) به راه افتاد و در نزديكي آب هاي بدر موضع گرفت.
منبع:
فروغ ولايت آيت الله سبحاني ص75