(در حديثي خواندم: يك لقمه نان دادن به تارك الصلاة مانند كشتن هفتاد پيغمبر است و حتي لبخند زدن به نماز نخوان، معصيت است، بنابراين آيا ما بايد تارك الصلاة را طرد كنيم؟ چه بايد كرد؟)

روايات فراواني در شدت عقوبت و مجازات كمك به تارك الصّلاة رسيده است. از جمله پيامبر اكرم(ص) در روايتي مي فرمايد:«مَنْ أَعَانَ عَلَى تَارِكِ الصَّلَاةِ بِلُقْمَةٍ أَوْ كِسْوَةٍ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ سَبْعِينَ نَبِيّاً أَوَّلُهُمْ آدَمُ وَ آخِرُهُمْ مُحَمَّد»[1]؛«كسي كه ترك كننده نماز را با دادن طعامي يا لباسي ياري كند مثل اين است كه هفتاد پيامبر را كشته كه اول آن ها آدم(ع) و آخر آن ها حضرت محمّد(ص) است.»
ظاهرا منظور از كمك نكردن به تارك الصّلاة، موردي است كه اعانت و احسان سبب جرأت بر ترك نماز شود و شكّي نيست كه كمك به معصيت كار هر گاه موجب جرأت بر گناه و استمرار آن گردد حرام است و از باب نهي از منكر، ترك آن واجب است تا شايد با طرد شدن از جامعه اسلامي به خود آمده و به دامان دستورات اسلام باز گردند.

 ولي اگر كمك به تارك الصّلاة سبب جرأتش بر ترك نماز نشود، معلوم نيست كه مورد اين روايات باشد. گاه مي شود كه اعانت و ياري و احسان به تارك الصّلاة، سبب ترك گناه او و عامل نماز خواندن او مي شود و در اين صورت بدون شك كمك به او امري مطلوب و در برخي موارد از باب امر به معروف واجب مي شود.

پي نوشت :
[1]- جامع الأخبار، ص 74
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)