حوراء انسيه در محراب عبادت، «زهرا»ي آسمان است
شيخ صدوق، از بزرگترين محدث شيعه، روايتي را از پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) ، درباره مقام خضوع و بندگي دخترشان نقل مي كند، كه توجه ودقت به آن، بسيار مفيد است:
هِيَ الْحَوْرَاءُ الْإِنْسِيَّةُ مَتَى قَامَتْ فِي مِحْرَابِهَا بَيْن يَدَيْ رَبِّهَا جَلَّ جَلَالُهُ ظَهَرَ نُورُهَا لِمَلَائِكَةِ السَّمَاءِ كَمَا يَظْهَرُ نُورُ الْكَوَاكِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَلَائِكَتِهِ يَا مَلَائِكَتِي انْظُرُوا إِلَى أَمَتِي فَاطِمَةَ سَيِّدَةِ إِمَائِي قَائِمَةً بَيْنَ يَدَيَّ تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِيفَتِي وَ قَدْ أَقْبَلَتْ بِقَلْبِهَا عَلَى عِبَادَتِي.
فاطمه، حوريه بهشتي در قالب انسان است هر وقت در محراب خود برابر پروردگارش جل جلاله مي ايستد نورش به فرشتگان آسمان مي تابد، چنانچه نور ستارگان بر زمين بتابد و خداى عز و جل به فرشتگانش مي فرمايد: اي فرشتگان من، ببينيد كنيزم فاطمه، كه بزرگ كنيزان من است در مقابلم ايستاده و اعضاي بدنش از ترسم مي لرزد و دل بعبادتم سپرده است.[1]
اين روايت، مقام عبادت وبندگي و مقام روحاني حضرت زهرا (سلام الله عليها) را نشان مي‌دهد؛ آن قدر اين مقام بالا و عظيم است كه خدا از زبان پيامبرش، آن را ستايش مي‌كند. سزاوار است انسان مسلمان با توجه به مقام بندگي و خضوع ايشان در برابر خالق، راه بندگي وعبوديت را به بهترين نحو فرا گيرد و حق بندگي خالق را با تأسي از ائمه (عليهم السلام) فرا گيرد.
از روايات ديگري كه منابع اهل سنت در فضيلت حضرت زهرا سلام الله عليها ذكر كرده اند، روايتي است كه عايشه نقل كرده است: عن عائشة رضي الله عنها أنها قالت: كنت أسلك السلك أي أدخل الخيط في سم الخياط في ليلة ظلماء من نور وجه فاطمة رضي الله عنها، فلذلك سميت زهراء ... از عايشه روايت شده است كه مي گويد من در شب تاريك سوزن را با نور صورت فاطمه رضي الله عنها نخ مي كردم وبراي آن ، زهرا ناميده شد.[2]
البته مشهور شدن حضرت فاطمه (سلام الله عليها) به لقب «زهرا» به خاطر اين بود كه وقتي آن حضرت در محراب عبادت مي ايستادند نورشان به فرشتگان آسمان مي تابيد. در اين باره در روايات آمده است: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ فَاطِمَةَ لِمَ سُمِّيَتْ زَهْرَاءَ فَقَالَ لِأَنَّهَا كَانَتْ إِذَا قَامَتْ فِي مِحْرَابِهَا زَهَرَ نُورُهَا لِأَهْلِ السَّمَاءِ كَمَا يَزْهَرُ نُورُ الْكَوَاكِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ.[3]
پي نوشت: ------------------------------------
[1] . شيخ صدوق، الأمالي، ص 113، مجلس 24.
[2] . البجيرمي الشافعي، تحفة الحبيب علي شرح الخطيب، (بيروت، دار الكتب العلمية، 1417، چ اول) ج1، ص 502.
[3] . ابن بابويه، معاني الاخبار، (قم، جامعه مدرسين، 1403ق، چ اول)، ص64.