به طور كلى و در تمامى روش‌هاى تشخيصى و درمانى، اگر پزشك قبل از انجام هر عملى به بيمار خود و يا ولىّ او (اگر بيمار بالغ يا عاقل نباشد) متذكر شود كه اين روش‌ها از يك طرف ممكن است بى‌فايده باشند (و وقت و مال او را به هدر دهند) و از طرف ديگر ممكن است عوارض متفاوتى براى او داشته باشند، و بدين ترتيب با ذكر اين مطالب، پزشك، قبل از هرگونه معاينه و دستور روش‌هاى تشخيصى و درمانى و تجويز دارو، كاملًا از خود در قبال خسارات و عوارض احتمالى سلب مسئوليت كند و بيمار- چه از روى ناچارى و چه از روى تمايل يا به ظاهر از روى تمايل-، اين شرط را قبول نمايد، آن‌گاه در صورت اشتباه سهوى پزشك، در برابر هزينه‌هاى بيهوده، بى‌فايده بودن و يا عوارض ناشى از روش‌هاى تشخيصى و درمانى، آيا پزشك مسئول است؟ (در صورتى كه وى حد اكثر تلاش خود را نيز بكند).
ج. در صورتى كه عملش جايز بوده، مسئوليّت تكليفى ندارد، و مسئوليّت وضعيّة (ضمان) هم با استيذان رفع مى‌شود. و اگر دوران بين بى‌فايدگى و ضرر هست، نبايد اين عمل را انجام دهد.
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت )؛ ج 3 ، احكام انواع شغل ها و درآمدها ، پزشكي ، س 3908.