زنى مدّتى است با شوهرش اختلاف دارد و تمكين نمى‏ كند، و بهانه ‏اش گاهى اين است كه من تفاوت سنّى با تو دارم، و گاهى مى ‏گويد كه تو عقيم هستى و من بچّه مى‏ خواهم، و گاهى آشكارا مى‏ گويد من تو را نمى‏ خواهم و وقتى كه مرد به او مي ‏گويد تو كه سابقه مرا مى ‏دانستى چرا به عقد من در آمدى؟ مى‏ گويد: حالا پشيمان شده ‏ام و نمى ‏خواهم، و مرد هم مدّعى است كه زن به هوس افتاده است و لذا به هيچ قيمت حاضر به طلاق نيست. در اين صورت آيا زن با اين بهانه ‏ها مى‏ تواند طلاق بگيرد و چنين حقّى به زن داده شده است؟

زن حقّ طلاق ندارد، و اختيار طلاق در دست شوهر است، و بايد از شوهر تمكين كند، و در صورت عدم تمكين استحقاق نفقه و سكنى ندارد، و مرد مى‏ تواند و لو با رجوع به دادگاهها او را وادار به تمكين كند.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، ازدواج و مسائل مربوط به آن، تمكين و نفقه، س 24