شوهر اينجانب در سال 57 به دست مزدوران رژيم طاغوت به شهادت رسيده و از ايشان پسرى به يادگار مانده است. اكنون با توجّه به مشكلاتى كه در زندگى وجود دارد من نمى ‏توانم تنها زندگى كنم، و در خانه پدرى، زندگى آن چنان كه بايد نمى ‏تواند براى من و بچّه ‏ام مفيد باشد، لذا تصميم گرفتم با توجّه به پيام إمام (درباره ازدواج) ازدواج كنم. اكنون چند سؤال دارم:
1- در صورت ازدواج تكليف بچّه ما چيست؟ آيا مى‏ توانم بچّه ‏ام را با خود ببرم يا اينكه بايد نزد پدر بزرگش باشد.
2- اكنون من و بچّه ‏ام و خانواده پدرى شوهرم در ساختمانى كه متعلّق به شوهرم مى‏ باشد زندگى مى ‏كنيم و از تمام وسائل زندگى، مشتركا استفاده‏ مى ‏شود، آيا صحيح است يا خير؟
3- چون خودم آموزگار بوده‏ ام از روزى كه با هم ازدواج كرده بوديم تمامى حقوقم و حقوق شوهرم را خرج زندگى كرده ‏ايم، و حالا كه او شهيد شده تمام أموال جزء إرث او به حساب مى‏ آيد، تكليف من چگونه است؟ آيا مى‏ توانم چيزى از آن خانه با خود ببرم؟

شما مى ‏توانيد طبق موازين شرعى و مقرّرات دولت اسلامى ازدواج نمائيد و نگهدارى بچّه بعد از رحلت پدر حقّ مادر است تا بلوغ او، و آنچه از أموال كه مال شما است جائز است در آن تصرّف نمائيد، و أموال شهيد بايد بين ورثه تقسيم شود، و تصرّف در مال مشترك بين صغير و سائر ورثه بايد زير نظر قيّم شرعى و مراعات مصلحت صغير باشد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، ازدواج و مسائل مربوط به آن، حق حضانت و بچه داري، س 10