جمع بين حضور در عرصه‏هاي سياسي و توجّه به معنويات يكي ديگر از درس‏هاي عاشورا است. غفلت از نيازهاي روحي و معنوي به ويژه براي كساني كه درگير كارهاي مهم و سنگين‏اند و مسؤوليت‏هاي بالايي دارند خطرساز و خطرآفرين است كه بايد در برابر آن هشيار بود. امام‏ حسين(ع) در آن هنگام كه روياروي دشمن ايستاده و حتّي در آن هنگامي كه در محاصره دشمنان است، هرگز از اين مسأله غفلت ندارد. از اين روي، در تاريخ آمده است كه در شب عاشورا در ميان خيمه امام‏حسين (ع) جنب و جوش عجيب و نشاط فوق‏العاده‏اي به چشم مي‏خورد؛ يكي مشغول دعا و مناجات با خداست و آن ديگري مشغول تلاوت‏ قرآن: «لهم دوِيٌّ كدويّ النحل بين قائم و راكع و ساجد.» .
و به هنگام حمله دشمن درعصر تاسوعا امام‏حسين(ع) به قمر بني‏هاشم مي‏فرمايد: «به سوي آنان برو و اگر توانستي امشب را مهلت بگير، تا به نماز و استغفار و مناجات با پروردگارمان بپردازيم. خدا مي‏داند كه من به نماز و تلاوت قرآن و استغفار و مناجات با خدا علاقه شديد دارم.» از اين درخواست در آن موقعيت به خوبي مي‏توان به اهميت معنويت و خودسازي پي برد. اين كار امام(ع) بيانگر آن است كه هرگز نبايد به دليل كار و گرفتاري زياد از خودسازي و توجّه به معنويات غفلت كرد. چرا كه موفقيت‏هاي انسان در همه عرصه‏ها در گرو همين توفيق است. ممكن است گفته شود كسي كه به خاطر خدا كار و يا مسؤوليتي را پذيرفته است و با منطق انجام وظيفه مشغول كار است، كار او بلكه همه حركت‏هاي او عبادت است، ولي بايد توجه داشت كه براي عباداتي كه بين انسان و خداست اثر و نقشي است كه هيچ چيز ديگر نمي‏تواند جايگزين آن شود.

منبع:

درس‏ها و عبرت‏هاي عاشورا در عرصه رفتار سياسي /محمد صادق مزيناني