ج. روزى را كه انسان شك دارد آخر شعبان است يا اوّل رمضان، واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمى‌تواند نيّت روزه رمضان نمايد؛ بلكه بايد نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنان چه بعداً معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌شود و در صورتى كه قصد كند آن چه را كه فعلًا خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نيز كافى است و چنان چه در چنين روزى به نيّت روزه قضا يا روزه مستحبى و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد كه رمضان است، بايد نيّت روزه رمضان كند.
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت ) ، احكام روزه ، نيّت روزه ، ج‌2 ، س 2791.