عظمت و بزرگى حضرت امام زمان (عج) بر ما روشن است و وقتى كه انسان در مقابل يك انسان كامل آنهم امام خود قرار مى ‏گيرد، ادب و احترام و محبّت قلبى ايجاب مى ‏كند كه انسان ارادت كامل خود را نسبت به آقا و سرور خود ابراز كند و در روايات وارد شده است كه اگر در هرجا نام امام زمان (عج) برده شود، حضرت همزمان به آن مكان و آن اشخاص توجّه مى‏ كنند و خوب است كه در مقابل حضرت، ما هم با بلند شدن و سرپا ايستادن خودمان، ابراز محبّت و اظهار آمادگى قيام و اظهار احترام داشته باشيم. [1]

 اين عمل اقتداء به سيره ائمه ‏ى قبل از امام مهدى (عج) نيز هست، در روايت وارد شده است كه وقتى نام حضرت در حضور امام رضا عليه السّلام برده مى ‏شد، حضرت با تمام قامت مى ‏ايستادند و دست بر سر خود قرار مى ‏دادند.[2] در عصر امام صادق عليه السّلام نيز عمل به پا خاستن وجود داشته است، چنانكه از امام صادق عليه السّلام پرسيدند علّت قيام (ايستادن) چيست، زمانى كه نام قائم برده‏ مى ‏شود؟ حضرت در پاسخ فرمودند: صاحب الامر غيبتى دارد بسيار طولانى و از كثرت لطف و محبّتى كه به دوستانش دارد هركس وى را به لقب قائم ياد نمايد، آن جناب هم نظر لطفى به او خواهد كرد و چون در اين حال مورد توجّه امام واقع مى ‏شود، سزاوار است از باب احترام، بپاخيزد و تعجيل فرجش را از خدا بخواهد. [3]
بنابراين قيام نمودن و برخاستن هنگام نام قائم آل محمّد صلّى اللّه عليه و اله خود ريشه ‏ى مذهبى دارد و ابراز ارادت و محبّت نسبت به امام عصر (عج) است و بلند شدن واجب نيست، ولى مستحب مؤكّد است.

لازم به ذكر است كه لقب قائم آل محمد، يك لقب عام است و اختصاصي به حضرت ولي عصر (عج) ندارد. همه كساني كه از آل محمد (صلي الله عليه و آله) در طول زمان قيام كردند - خواه پيروزي به دست آورده باشند و خواه نياورده باشند - قائم آل محمد هستند. بلي، حضرت اباصالح (عج) قائم نهايي آل محمد است.

پي نوشت:

 [1] انوار نعمانيه، ج 3، ص 52؛ بحار، ج 51، ص 31.

 [2] الزام الناصب، ج 1، ص 271.

[3] دادگستر جهان، ص 125.

دويست پرسش و پاسخ پيرامون امام زمان(عليه السلام)، ج‏1، ص126.

انسان دويست و پنجاه ساله، ذيل فصل امام صادق(ع).