دشمنان اسلام از بنى اميه و بنى عباس با تمام توان، تلاش مى كردند تا قيام امام (عليه السلام) و ياران پاكباخته اش به دست فراموشى سپرده شود و مردم از آن سخنى نگويند و حتى اثرى از قبر امام همام به جاى نماند. از اين رو،برخى از خلفاى عباسى بارها به ويران كردن قبر آن حضرت اقدام كردند.
ولى از آن سو ائمه اطهار (عليهم السلام) در هر فرصتى براى مقابله با اين جريان بپا خواستند و تربت آن حضرت را قطعه اى از خاك بهشت، مايه شفاى دردها و موجب بركت زندگى دانسته اند.
 در روايتى از امام موسى بن جعفر (عليه السلام) مى خوانيم: لا تاخذوا من تربيتى شيئا لتبركوا به فان كل تربة لنا محرمه الا تربة اوليائنا از تربت من چيزى براى تبرك بر نداريد، زيرا همه تربت ها جز تربت جدم امام حسين (عليه السلام) خوردنش حرام است. خداوند - عزوجل - آن را براى شيعيان و دوستان ما شفا قرار داده است.
 در حالات امام سجاد (عليه السلام) آمدده است كه در پارچه اى تربت امام حسين (عليه السلام) را نگه مى داشت.
 فكان اذا حضرته الصلاة صبه على سجادته و سجد عليه: هرگاه وقت نماز مى رسيد آن تربت را روى سجاده اش مى ريخت و بر آن سجده مى كرد.
 مجموع رواياتى كه در مورد تربت امام حسين (عليه السلام) وارد شده است، مى رساند كه استفاده از بركت آن تربت پاك، از نخستين روز ولادت، با باز كردن كام نوزاد با آن شروع شده و تا واپسين لحظات حيات و قرار دادن تربت در قبر،به پايان مى رسد. همچنين ساختن مهر و تسيبح با تربت كربلا و همراه داشتن آن و خوردن مقدار بسيار كمى مثلا به اندازه يك عدس در آب حل كند و بخورد از آن به مقصد شفا و باز كردن افطار در روز عيد فطر با آن مورد ترغيب و توصيه ائمه اطهار (عليهم السلام) بوده است.

منبع:

عاشورا(ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها)زيرنظرآيت الله مكارم شيرازي