1. آگاهي دادن: يكي از علل مهم اضطراب شديد كودكان، عدم آگاهي از ماهيت اضطراب است. اگر در سني قرار دارد كه مي‏تواند «سيستم عصبي سمپاتيك» را درك كند، او را از آن آگاه كنيد.

2. تقويت روحيه ‏ي ديني: به طور معمول، كودكاني كه داراي اعتقادات ديني و مذهبي قوي‏تري هستند، اضطراب كمتري دارند. استرس‏ها و فشارهاي روحي در جوامع ديني، بسيار كمتر از جوامع غير ديني است. اين نتيجه ‏اي است كه اميل دوركيم (Emil Durkheim) در كتاب خودكشي بدان دست يافته است.

بايد به كودك، ياد خدا را بياموزيم (الا بذكر الله تطمئن القلوب)  و براي او تبيين كنيم كه ياد خدا، دل را آرام مي‏ كند. يونگ (Unge)، روان‏شناس شهير غربي معتقد است كه اعتقاد به مذهب، جلو نگراني‏ها را مي‏ گيرد. دلهره، زهر، و پادزهر آن، اعتقاد به خدا است.

3. ارتباط گسترده ‏ي فاميلي: ارتباط گسترده‏ ي فاميلي، سبب ايجاد امنيت روحي - رواني مي‏ شود؛ زيرا كودك احساس مي ‏كند در تنگناهاي زندگي، نزديكانش به او كمك خواهند كرد و پشتيبان او خواهند بود. به طور معمول كساني كه با نزديكان خود ارتباط بيشتري دارند، شاداب‏ترند. تنهايي و غربت، نشاط انسان را از بين مي ‏برد؛ پس بي ‏علت نيست كه امامان معصوم عليهم ‏السلام به مسأله ‏ي «صله‏ ي رحم» توجه بسياري داشته ‏اند.يكي از مهم‏ترين عوامل كمرنگ شدن روابط خويشاوندي، تشريفات و تكلف‏هايي است كه گريبان مردم را گرفته كه با كاستن از آن‏ها مي ‏توان روابط را بيشتر كرد. ارتباط خويشاوندي لازم نيست دراز مدت باشد؛ بلكه نفس ارتباط، گرچه كوتاه مدت، مهم است.

در روايات آمده است:صلوا ارحامكم ولو بالتسليم.با نزديكان خود ارتباط برقرار كنيد؛ اگر چه با سلام باشد.

نكته ‏ي مهم در ايجاد ارتباط با نزديكان، بدآموزي‏ هايي است كه پديد مي ‏آيد؛ پس توصيه مي‏كنم با نزديكاني ارتباط داشته باشيد كه در ديانت آنان و سلامت روحي و معنوي فرزندانشان ترديدي نداريد.

4. تقويت جسم: به طور معمول، كودكاني كه بدني قوي و سالم دارند، در برابر عوامل اضطراب مقاوم ‏ترند.