قرآن مي فرمايد: بالاترين هدف ‏ها، رستگارى است.
توضيح آنكه، هستى براى بشر آفريده شده: «خلق لكم ما فى الارض جميعاً»(بقره، 29)
و بشر براى عبادت: «و ما خَلَقتُ الجِنَّ و الانس الاّ لِيَعبدون»(ذاريات، 56)
و عبادت براى رسيدن به تقواست: «و اعبدوا ربّكم... لعلّكم تَتّقون»(بقره، 21)
و تقوا براى رسيدن به رستگارى. «فاتّقوا اللّه... لعلّكم تفلحون»(مائده، 100)
با اين مقدّمات، معلوم مي شود كه قلّه‏ ى كمالات، فلاح و رستگارى است. اكنون ببينيم چگونه بايد به اين قلّه برسيم:
قرآن مي فرمايد: راه رسيدن به رستگارى، تزكيه و خودسازى است: «قد أفلح مَن زكّاها»(شمس، 9.)و در آغاز سوره‏ ى مؤمنون، رستگارى را از آنِ مؤمنان دانسته و مي فرمايد: «قد أفلح المؤمنون»
و همين كه قرآن در يك جا فلاح را در تزكيه و در جاى ديگر رستگارى را در ايمان بيان مي كند، معلوم مي شود كه راه تزكيه، ايمان است، نه گوشه‏ گيرى، چلّه نشينى، انزواي نابجا، ورد و ذكرهاى مخصوص و طاقت‏ فرسا و داشتن زندگى غير متعارف و رفتارهاى استثنايى؛ زيرا در ادامه‏ ى آيات سوره‏ مؤمنون، رستگارى را در سايه‏ نماز خاشعانه، دورى از لهو و لعب، پرداخت زكات و كمك به نيازمندان، عفّت در شهوت، امانتدارى، وفاى به عهد و تعهدات و مواظبت بر نماز مي داند. البته دعوت به رستگارى بايد بسيار شفّاف و علنى باشد و جا دارد بر بالاى بامها و با صداى بلند همه‏ ى مردم را به آن دعوت كنند. «حىّ على الفلاح» و پيوسته بايد اين دعوت را تكرار كنيم. در آيات اوليه‏ ى سوره‏ مؤمنون، دو بار كلمه‏ ى حفاظت بكار رفته است؛ يكبار حفظ شهوت. «لفروجهم حافظون» يك بار حفظ نماز. «على صلاتهم يحافظون» آرى، اين دو حفاظت بايد دائمى باشد؛ زيرا كلمه‏ «حافظ» در قالب اسم فاعل و «يحافظون» در قالب فعل مضارع، براى استمرار است.