اگر سالن بزرگي را با نور كمي روشن كرديم جز اجناس و اشياي بزرگ را نخواهيم ديد، ولي اگر همين سالن را با نور زياد روشن كرديم حتي يك پوست تخمه و ذره كاغذ ديده خواهد شد. نور افراد عادي كم است، لذا تنها گناهان بزرگ خود را مي بينند ولي پيامبران و امامان معصوم كه از نور ايمان بسيار بالايي برخوردارند حتي اگر يك لحظه از عمرشان را به اعلي درجه ممكن بهره نگيرند، دست به دعا و گريه برمي دارند.

مثال ديگر: دراز كردن پا براي كسي كه درد پا دارد، نه حرام است نه مكروه، ولي مي بينيم كه گرفتاران به درد پا به هنگام دراز كردن پا از اطرافيان خود عذرخواهي مي كنند، زيرا براي آنان احترامي قائلند كه حتي از كار مباح خود شرمنده هستند.

مثال ديگر: گاهي افرادي كه در تلويزيون مشغول نقل اخبارند سرفه مي كنند و فوراً از تمام بينندگان عذرخواهي مي كنند، با اينكه سرفه كردن گناه ندارد ولي چون خودشان را در محضر مردم مي بينند، عذرخواهي مي كنند.

اولياي خدا نسبت به ذات مقدس او چنان معرفت و شناختي دارند كه اگر عبادات جن و انس را نيز داشته باشند، خودشان را مقصر مي دانند.

منبع:

(كتاب پرسش هاي مهم پاسخ هاي كوتاه، حجة الاسلام قرائتي، سوال55)