ج. اگر يقين دارد كه ظهر را نخوانده يا شكّ در خواندن آن دارد، در وقت مختصّ به ظهر يا مشترك، قصد ظهر مى‌نمايد و تمام مى‌كند؛ و در وقت مختصّ به عصر در صورتى كه قصد امر فعلى داشته، بدون تقييد به عنوان بلكه مجرّد تطبيق بر مقصود، قصد عصر مى‌نمايد و تمام مى‌كند؛ و اگر يقين به فعل ظهر سابقاً داشته، پس با قصد امر فعلى و خطاى در تطبيق، با قصد عصر تمام مى‌نمايد، چه در وقت مشترك باشد يا مختصّ به عصر وگرنه صحّتش با عدول احتمالى قابل منع است.
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت )؛ ج 2 ، احكام نماز ، افعال نماز ، نيّت ، س 1834.