اكثر دانشمندان موافق اعجاز علمي قرآن هستند، اما برخي علما مخالف اين جنبه اعجازي قرآن هستند. يعني معتقدند مباحث علمي مطرح در قرآن اعجاز اين كتاب را اثبات نمي كند و اعجاز قرآن از طرق ديگر ثابت مي شود. دلايل اين گروه بدين صورت است:
الف. اينكه بعضى مطالب علمى قرآن، با اكتشافات جديد مطابق است، ثابت مى‏ كند كه قرآن را يك نفر انسان عادى بيان نكرده، بلكه از طرف خداى داناى به همه حقايق، نازل شده است، ولى اين مطلب نمى ‏رساند كه قرآن معجزه است؛ چون تورات و انجيل اصلى هم، از طرف خدا نازل شد، ولى معجزه نبود؛ بلكه اعجاز قرآن كه تحدّى قرآن براى آن است در مورد اعجاز بيانى و ادبى قرآن است كه كسى مثل آن را نمى‏ توانست و نمى‏ تواند بياورد.
ب. آيات و مطالب علمى قرآن، در همه سوره‏ ها نيست، در حالى ‏كه تحدّى قرآن اين است كه: «أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ»[1]، و«َ إِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنا عَلى‏ عَبْدِنا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ»[2] «يك سوره مانند قرآن بياوريد» پس اعجاز قرآن با هر سوره ‏اى اثبات مى‏ شود، در حالى‏ كه طبق نظريه اعجاز علمى، فقط سوره‏ هايى كه آيات علمى دارد، اعجاز را ثابت مى‏ كند.
ج. اين نوع اعجاز را فقط اهل علم و كسانى كه تخصص در علوم تجربى دارند، مى‏ فهمند در حالى ‏كه قرآن معجزه ‏اى براى همه افراد است.
 د. بحث اعجاز قرآن، با علم تفسير مخلوط شده است؛ چون هدف علم تفسير بيان معانى الفاظ و جملات است، ولى هدف اعجاز، دليل آوردن بر صدق سخن پيامبر (ص) است و اين دو با هم ربطى ندارد.
اما اين اشكالات هر كدام پاسخ دارد و بايد گفت علمايي كه اعجاز علمي قرآن را نمي پذيرند در اقليت اند.
پاسخ اشكالات:
الف. معجزه عملى است از كسى كه ادعاى نبوت داشته باشد، براى اثبات و صدق ادعاى خود و با اذن خداوند، به صورت يك عمل خارق العاده كه ديگران از آوردن آن ناتوان هستند.
كسانى كه مى‏ گويند مطالب علمى قرآن، بر اعجاز آن دلالت دارد، منظورشان اين است كه آورده شدن مطالب علمى، در چهارده قرن قبل كه دانشمندان، بعد از قرنها آنها را از طريق علوم تجربى كشف كردند، نشان مى ‏دهد كه قرآن كلام صادر شده از يك انسان معمولى نيست، بلكه از طرف خدا آمده است (تا اينجا با اشكال ‏كننده توافق داشتيم) و انسان عادى نمى ‏تواند، مانند اين مطالب علمى را بياورد، نه در عصر پيامبر (ص) مى‏ توانستند و نه الآن كسى مى ‏تواند، مطالب علمى قرنها بعد را بيان كند. پس قرآن معجزه بوده و الآن هم نسبت به مطالب علمى كه يك قرن بعد، كشف مى‏ شود معجزه است (در عين حال كه اعجاز ادبى آن هم پابرجاست).
اينكه ما از قرآن در هر زمان، يك مطلب جديد به دست مى‏ آوريم، خود اعجاز كلام را مى‏ رساند و براى اثبات اعجاز قرآن (يا از طرف خدا بودنش) احتياج به دليلى غير خودش ندارد. تورات و انجيل از طرف خدا بود، ولى اثبات صدق موسى (ع) و عيسى (ع) به وسيله تورات و انجيل نبود (پس نفس تورات و انجيل، معجزه نبود به خلاف قرآن) بلكه اثبات تورات و انجيل (كه كلام خدا باشد) احتياج به معجزه و دليل صدق (مثل عصاى موسى) داشت، همان‏طور كه اين معجزه اصل نبوت آنان را نيز، اثبات مى ‏كرد. به عبارت ديگر، در مورد قرآن معجزه و كتاب پيامبر (ص) (كه كلام خداست) يكى شده است، اما در مورد تورات و انجيل اين دو از هم جدا مى ‏شود؛ يعنى مطالب علمى قرآن دو چيز را اثبات مى‏ كند: اول معجزه بودن قرآن و دوم اينكه از طرف خدا نازل شده است.
ب. اعجاز علمى قرآن، در بعضى سوره‏ ها، براى ما آشكار شده و در بعضى سوره ‏ها آشكار نشده است و روشن نشدن آنها، دليل بر عدم اعجاز علمى آن سوره‏ ها نيست. از طرف ديگر، كسى كه ادعا مى‏ كند قرآن اعجاز علمى دارد، نمى‏ گويد تك‏ تك آيات و سوره‏ ها اعجاز علمى دارد، تا اشكال به او وارد شود كه تحدّى قرآن در مورد تك‏ تك سوره‏ هاست. اعجاز قرآن جهات مختلف (ادبى، علمى، عدم وجود اختلاف، قوانين عالى و ...) دارد. و لازم نيست هر سوره، از همه جهات معجزه باشد، بلكه از يك جهت هم كه معجزه باشد تحدى قرآن صحيح است.
ج. اشكال سوم به همه جهات اعجاز قرآن وارد است، چون اعجاز ادبى قرآن را هم همه انسانها خصوصا غير عربهايى كه اهل علم نيستند، نمى‏ توانند تشخيص دهند، ولى اين باعث بى‏ اعتبارى اعجاز ادبى يا علمى قرآن نمى‏ شود.
د. اين مطلب حقى است كه تفسير علمى با هدفهاى گوناگون انجام مى ‏گيرد كه‏ عبارتند از:
1. گاهى هدف تفسير علمى قرآن، روشن كردن معانى و مقاصد قرآن است كه همان تفسير اصطلاحى است.
2. گاهى هدف تفسير علمى، اثبات اعجاز قرآن است.
3. گاهى هدف تفسير علمى، اثبات نظريات انحرافى يا تفسير به رأى، يا اثبات وجود همه علوم در قرآن است كه اين امور موجب بدبينى، به تفسير علمى مى‏ شود و نوعى سوء فهم يا سوء استفاده از اين روش تفسيرى است.[3]
بنابراين تفسير علمي قرآن نيز مي تواند به شيوه صحيح يا غلط مورد استفاده قرار گيرد و شيوه صحيح آن مي تواند اعجاز اين كتاب آسماني را روشن كند؛ چرا كه به عقيده اكثر دانشمندان يكي از جنبه هاي اعجاز قرآن، علمي بودن برخي مطالب آنست كه در روزگاري كه هنوز علم به صحت آن مطالب پي نبرده بود به آن ها اشاره كرده و پس از سالها صحت آن مطالب به اثبات علم رسيده است.
پي نوشت:
[1] . آيا آنها مى ‏گويند: «او قرآن را بدروغ به خدا نسبت داده است»؟! بگو: «اگر راست مى گوييد، يك سوره همانند آن بياوريد و غير از خدا، هر كس را مى ‏توانيد (به يارى) طلبيد!» يونس،38
[2] . و اگر در باره آنچه بر بنده خود [پيامبر] نازل كرده ‏ايم شك و ترديد داريد، (دست كم) يك سره همانند آن بياوريد.بقره،23
[3] . در آمدى بر تفسير علمى قرآن، محمد على رضائى اصفهانى‏، نشر اسوه، قم،1375،  ص:207-212