حضرت ابراهيم (عليه السلام) فرزند خود اسماعيل (عليه السلام) و مادرش هاجر را به فرمان حق به كوير بُرد و وقتي خواست از ديدار و از منظر چشم ايشان غايب گردد، خداي را خواند و گفت:

(«رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً»)[1]سپس گفت: («اجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ»)[2]؛ خدايا، دل قومي از مردمان را چنان كن كه به سوي اين خانه بشتابند.

خداوند سبحان نيز دعاي ابراهيم خليل الله را مستجاب كرد. «فما من مسلم الا و يحب الحجّ»؛ هيچ مسلماني نيست كه حجّ و زيارت خانه خدا را دوست نداشته باشد.[3]