ما با گفتگو نمي خواهيم به مطلوب صددرصد برسيم. ما نظرمان مطلوب نسبي است. اگر شما ديديد جواب هاي طرف، هفتاد درصد برايتان قابل قبول است، اين مورد براي شما مناسب است.

خود حرف زدن، به انسان نكته هاي زيادي مي دهد . مثلا درون آدم را بيرون مي ريزد. خيلي از مكنونات قلبي با زبان بيرون ريخته مي شود. حضرت علي (ع) مي فرمايند: چيزهايي كه انسان ها در دل دارند ، از لغزش زبان و حالت چهره شان آشكار مي شود. هر قدر كه طرف شما هنرمند باشد و بخواهد نقش ايفا كند، بالاخره يك جاهايي لو مي دهد.

نكته بعدي اين است كه با حرف هايي كه طرف مي زند، شما متوجه رشد شخصيتي و رشد عقلاني او مي شويد. واژگان و تعبيرات و اصطلاحاتي و لغاتي را كه بكار مي برد، خيلي مهم است. شخصيت ديگران را با حرفهايشان مي فهميم كه شخص متشخصي است يا خير. درجه تشخص هم معلوم مي شود. همين صحبتي كه شما مي كنيد و مي گوييد من آدم آرامي هستم، خود اين حرف تعهد مي آورد. پس سعي مي كند آدم آرامي باشد .

ما طلبه ها مردم را توصيه به كارهاي خوب مي كنيم و اگر يك وقت خودمان به آن كارها عمل نكنيم، برايمان تعهد ايجاد مي كند. مثلا الان شما در جلسه خواستگاري سوال نمي كنيد بعد وارد زندگي مي شويد و طرف مشكلي دارد. شما گله مي كنيد و طرف مي گويد : شما مي پرسيديد تا من جواب بدهم و مي گفتم كه اين اخلاق را دارم. اگر ما صحبت كنيم و نقاط منفي طرف را بفهميم، در آينده راحت تر با آن كنار مي آييم. اين خيلي مهم است.

ما در گفتگو سبك و سنگين مي كنيم و وارد زندگي مي شويم و در زندگي احساس خسران نمي كنيم چون دانسته وارد زندگي شده ايم. حالا شما نقاط منفي را مي گوييد و بعد تعهد مي دهيد و طرف قبول مي كند. آقا كاهل نماز است. اين را مي گويد و خانم قبول مي كند و از او تعهد مي گيرد و آقا خودش هم اين را قبول دارد و سعي مي كند اين مشكل را از بين ببرد.

پاسخ از حجت الاسلام دهنوي