هر چند مدّت يك بار، سلول هاى بدن تغيير مى كند و جاى خود را به سلول هاى جديد مى دهد; ولى شخصيّت انسان به جسم و بدن او نيست; بلكه به روح او است. حافظ وحدت انسان همان روح است كه در انسان تغيير نمى كند; از اين رو انسان خود را در پيرى مسؤل گناهانى مى داند كه در جوانى مرتكب شده و گاه در نفس خويش به دليل انجام آنها نادم است و از خداوند طلب آمرزش مى كند. اين امر، دليل بر اين است كه فرد گناهكار خود را همان انسان پيشين مى بيند. همچنان كه فرد به دليل انجام كارهاى شايسته در جوانى خويشتن را شايسته تحسين مى بيند. اگر او همان انسان پيشين نيست، نبايد خود را براى آن كمالات شايسته تحسين بداند. اين حقيقت نشان مى دهد كه شخصيّت انسان به روح اوست و همين روح است كه حافظ وحدت انسان در سنين مختلف زندگى است.