دعا كردن لازمه ي بندگي است. وقتي انسان خدا را همه كاره مي داند، خدا را رب مي داند و اختيار عالم را به دست او مي داند، طبيعي است كه هر نيازي داشته باشد از او مي خواهد. ما به او نياز داريم و خداوند هم بدون هيچ زحمتي مي تواند آن نياز را برطرف كند. هيچ منتي هم سر ما نمي گذارد، گفته است حتّي اگر قضا مبرم باشد، با دعاي شما تغييرش مي دهم. در اين صورت اگر دعا نكنيم پس چه كار كنيم؟

امّا آيا معني دعا اين است كه اين دعا جانشين اسباب بشود؟ خير، معني دعا اين است كه خدايا ما مي دانيم كه كارها به دست توست، امّا چون خودت امر كردي به در خانه تو كه نياز ما را برطرف فرمايي توسّل به اسباب و به كار گرفتن اسباب، تكليف ديگري است و ربطي به دعا ندارد. ما بايد از خدا بخواهيم او هم وعده داده است كه اجابت مي كند امّا چگونه اجابت مي كند؟ هر چه حكمتش اقتضا كند. گاهي بر خلاف همه ي اسباب و مسببات مي فرمايد: «يا نار كوني بردا و سلاما». بايد بگوييم همان حكمت آفرينش است. اين كه خدا براي هر كاري اسبابي قرار داده بخاطر آن حكمتي است كه در اصل آفرينش و آفرينش انسان و تدبير انسان ملحوظ مي كند. انسان ها بايد امتحان بشوند. نسبت به هم ديگر امتحان بشوند و يا در مقابل تقديرات الهي صبر، تصميم و رضايتشان سنجيده شود، تا معلوم بشود انسان در اين شرايط چه اندازه حاضر است بندگي كند؟ ما بايد رفع نيازمان را از خدا بخواهيم چه اسباب باشد چه نباشد. همه ي اسباب هم كه فراهم باشد، باز هم بايد خدا را مؤثر دانست. اين لقمه اي كه آماده شده و مي خواهيم بگذاريم در گلو، باز هم بگوييم: خدايا تو مرا سير كن، اوست كه من را آفريده و دهان را به من داده و نان را آفريده است، بگوييم: خدايا قوت بده كه آن را در دهانم بگذارم. وقتي نمرود از حضرت ابراهيم پرسيد خدايي كه تو مي گويي كيست و چه كاره است؟ يكي از اوصافي كه حضرت ابراهيم براي خدا گفت، اين بود: «والذي يطعمني و يسقيني» گفت خدايي كه من شايسته ي پرستش مي دانم، كسي است كه خوراك به من مي خوراند «و يسقيني»! نگفت آب براي من مي آفريند و آب خوردن را يا غذا خوردن را روزي من مي كند. بلكه گفت «يسقيني» يعني برايم سقايي مي كند. حضرت ابراهيم خدا را اين جوري مي شناخت، زماني كه همه ي اسباب ظاهري هم فراهم شده باشد، بايد بگوييم: خدايا تا اين جا را تو درست كردي، بعدش و قدم آخرش هم بايد با اراده ي تو انجام بشود؛ والا كم نبودند كساني كه موقع غذا خوردن يا آب خوردن، آب يا غذا داخل نايشان رفته و همان باعث مرگشان شده است. بنابراين دعا كردن مختص آن وقتي نيست كه آدم دستش از اسباب كوتاه بشود؛ البته گاهي خداوند اسباب را از كار مي اندازد يا فراهم نمي كند تا غافلين نياز خودشان را به خدا درك كنند.

                                                                                              خلق را با تو بد و بدخو كند                               تا تو را ناچار رو آن سو كند

كساني كه در شرايط عادي گاهي خدا يك سختي هايي برايشان به وجود مي آورد كه مجبور بشوند، آن هم از لطف خداست، براي اين كه آن در خانه ي خدا رفتن از همه ي زندگي شان بيش تر مي ارزد. يك يا اللّه گفتن از همه ي كارهاي ديگر كه در زندگي بدون نام خدا و بدون ياد خدا انجام مي شود بيش تر مي ارزد. به هرحال نياز انسان به خدا منحصر به زماني نيست كه اسباب فراهم نيست. نبايد فراموش كرد كه خداوند، خود اسباب را فراهم كرده و به گونه اي تدبير كرده است كه براي انسان كارساز باشد. متأسفانه آدم ها مخصوصا آن هايي كه اهل غفلت هستند، وقتي اسباب فراهم است، خدا را فراموش مي كنند، ولي انبيا و اوليا، مخصوصا ائمه ي اطهار (سلام اللّه عليهم اجمعين) ياد خداي متعال را به ما گوشزد كرده اند - حتي غذا خوردن را گفته اند با بسم اللّه و الحمد اللّه همراه كنيد. در موارد ديگر نيز دعاهايي وارد شده كه نشان مي دهد ما در همه ي امور، هم به خدا نياز داريم، هم وظيفه داريم او را شكر گوييم و هم بايد خير خود را از او طلب كنيم.

منبع:

پايگاه حوزه