وهابيت بر اين عقيده اند كه:درخواست دعا از انسان زنده كه قادر بر انجام خواسته اوست،جايز است و پرستش نيست،ولي درخواست دعا و يا هر عمل ديگر از فرد درگذشته كه قادر بر انجام آن نيست،نوعي پرستش ميّت به شمار مي رود و طبعاً انجام دهنده آن در شمار مشركان قرار مي گيرد .

أوّلاً:هيچگاه حيات و موت و يا زنده و مرده بودن درخواست شونده،ملاك عبادت و پرستش و شرك و توحيد نيست.چگونه ممكن است درخواست دعا از فرد زنده عين توحيد باشد ، ولي درخواست همان دعا از فرد درگذشته عين شرك به شمار رود،در حالي كه ماهيت عمل يكي است،جز اين كه طرف (درخواست شونده) در يكي در قيد حيات است،و در ديگري رخت از جهان بربسته است،و هرگز هيچ موحّدي،حيات و موت را ميزان توحيد و شرك معرفي نكرده است.آري،حيات و موت مي تواند در مفيد بودن و نبودن اين درخواست مؤثر باشد،امّا در توحيد و شرك تأثيري ندارد .

ثانياً:اساس استدلال كساني كه درخواست دعا از ميت را شرك مي دانند،اين است كه مرگ انبيا و اوليا را پايان زندگاني آنان مي دانند و براي آنان،حيات برزخي قائل نيستند،در حالي كه در سؤال نخست اين فصل به روشني ثابت شد كه شهيدان،انبيا ،اوليا و حتّي مجرمان،پس از مرگ در حال حياتند.

ثالثاً:هر نوع دعوت و درخواست هنگامي رنگ شرك به خود مي گيرد كه انسان درباره درخواست شونده،نوعي الوهيت و خداوندگاري و تفويض امور به وي قائل شود،در چنين حالتي است كه درخواست از آن فرد ، زنده باشد يا مرده ، پرستش وي به شمار مي رود ، ولي درخواست دعا از يك شخص ، با اين عقيده كه او يك انسان وارسته است و خدا پذيراي دعا و درخواست اوست، ارتباطي به شرك ندارد و تمام مسلمانان جهان،در محضر پيامبر (صلّي الله عليه وآله وسلّم ) او را به اين وصف مي ستايند.

منبع:

(كتاب راهنماي حقيقت.آيت الله سبحاني. صفحه 154-155)