اگر انسان در صحنه قيامت، گرفتار آتش گشت، هيچ كفاره و فديه اي براي رها شدن از او پذيرفته نيست و به تعبير قرآن كريم آتش دوزخ هم مأوا و جايگاه اوست و هم مولاي او: «فَالْيَوْمَ لَا يُؤْخَذُ مِنْكُمْ فِدْيَةٌ وَلَا مِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ مَأْوَاكُمُ النَّارُ ۖ هِيَ مَوْلَاكُمْ ۖ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ»[1]؛ (پس امروز نه از شما فديه‌اي پذيرفته مي‌شود، و نه از كافران؛ و جايگاهتان آتش است و همان سرپرستتان مي‌باشد؛ و چه بد جايگاهي است!)

اما در دنيا امكان دوري از عذاب و فرو نشاندن آتش هست و اين مهلت و فرصت بي نظير نبايد با غفلت انسان از ميان برود. عبادت هاي گوناگون در شريعت مقدس اسلام، همان ابزار آتش نشاني در ساحَت جان آدمي است كه از آن ميان، نقش نماز در خاموشي آتش از همه با اهميت تر است.

از اين رو پيامبر اسلام(ص) مي فرمايند: وقت هر نمازي كه فرا مي رسد، فرشته اي از پيشگاه خداي سبحان ندا مي دهد كه اي انسان ها به پا خيزيد و آتشي را كه بر پشت خويش افروخته ايد و آن را حمل مي كنيد، با نماز خويش خاموش سازيد:

«قال رسول الله (صلي الله عليه و آله): ما من صلاة يحضر وقتها الا نادي ملك بين يدي الله: ايها الناس قوموا الي نيرانكم التي او قدمتموها علي ظهوركم فأطفئوها بصلاتكم»[2]

پي نوشت:

[1] حديد/15

[2] تهذيب، ج2، ص 238، ح12

صورت و سيرت انسان در قرآن، آيت الله جوادي آملي، ص 286