خداوند در ابتداي خلقت آدم به ملائكه مي گويد: «إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً»[1]، يعني در "زمين" خليفه اي قرار مي دهم. اين آيه نشان مي دهد كه آدم در اصل، و در آغاز براى اين خلق شده بود، كه در زمين زندگى كند، و نيز در زمين بميرد، و اگر خداى تعالى او و حوا را (چند روزى) در بهشت منزل داد، براى اين بود كه امتحان خود را پس بدهند، و در نتيجه آن نافرمانى عورتشان هويدا بگردد، تا بعد از آن به زمين هبوط كنند. در واقع راه زمينى شدن آدم همين بوده كه نخست در بهشت منزل گيرد، و برتريش بر ملائكه، و لياقتش براى خلافت اثبات شود، و سپس ملائكه مامور به سجده او شوند، و آن گاه از نزديكى به آن درخت نهيش كنند، و او (به تحريك شيطان) از آن بخورد، و در نتيجه عورتش هويدا شده، در آخر به زمين هبوط كند.[2]

پي نوشت:
[1]. من در روى زمين، جانشينى [نماينده ‏اى‏] قرار خواهم داد. بقره،30
[2].ترجمه تفسير الميزان، دفترانتشارات اسلامى جامعه‏ مدرسين حوزه علميه قم ،1374شTج‏1، ص: 196-194