پاسخ اين سؤال در آيات 1الي7 سوره «ماعون» آمده، خداى متعال در اين آيات نخست پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) را مخاطب قرار داده و اثرات شوم انكار روز جزا در اعمال منكران را بازگو مى كند.
«آيا ديدى كسى را كه روز جزا را پيوسته انكار مى كند»؟! (أَرَأَيْتَ الَّذى يُكَذِّبُ بِالدّين).
سپس، بى آنكه در انتظار پاسخ اين سؤال بماند، مى افزايد:
«او همان كسى است كه يتيم را با خشونت مى راند»! (فَذلِكَ الَّذى يَدُعُّ الْيَتِيمَ).
«و ديگران را به اطعام مسكين و مستمند تشويق نمى كند» (وَ لايَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْكينِ)
منظور از «دين» در اينجا «جزا» يا «روز جزا» است، و انكار روز جزا و دادگاه بزرگ آن، بازتاب وسيعى در اعمال انسان دارد، كه در آيات فوق به برخى از آنها اشاره شد. در سومين وصف اين گروه مى فرمايد: «واى بر نماز گذاران» (فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ).«همان نمازگزارانى كه نماز خود را به دست فراموشى مى سپرند». (أَلَّذِينَ هُمْ فى صَلاتِهِمْ ساهُونَ).
نه ارزشى براى آن قائلند، نه به اوقاتش اهميتى مى دهند، و نه اركان و شرايط و آدابش را رعايت مى كنند.
در چهارمين مرحله، به يكى از ديگر بدترين اعمال آنها اشاره كرده، مى فرمايد: «آنها كسانى هستند كه پيوسته ريا مى كنند» (أَلَّذينَ هُمْ يُراءُونَ).
و مى افزايد: «آن ها ديگران را از ضروريات زندگى منع مى كنند» (وَ يَمْنَعُونَ الْماعُونَ).
مسلّماً، يكى از سرچشمه هاى تظاهر و رياكارى، عدم ايمان به روز قيامت، و عدم توجه به پاداش هاى الهى است، وگرنه چگونه ممكن است انسان پاداش هاى الهى را رها كند، و رو به سوى خلق، آورد؟!بسيارى از مفسران معتقدند: منظور از «ماعون» در اينجا، اشياء جزئى است كه مردم مخصوصاً همسايه ها از يكديگر به عنوان عاريه يا تملك مى گيرند، مانند مقدارى نمك، آب، كبريت، ظروف و مانند اينها.بديهى است، كسى كه از دادن چنين اشيائى به ديگران خوددارى مى كند، آدم بسيار پست و بى ايمانى است، يعنى آنها به قدرى بخيل اند كه، حتى از دادن اين اشياء كوچك مضايفه دارند.البته در روايتى از امام صادق(عليه السلام) آمده، راوى گفت: ما همسايگانى داريم كه وقتى وسائلى را به آنها عاريه مى دهيم، آن را مى شكنند و خراب مى كنند، آيا گناه است به آنها ندهيم؟ فرمود: در اين صورت مانعى ندارد.
منبع :

تفسير نمونه، جلد 27، صفحه 283.