ج. اگر كسى واجبى را انجام نمى‌دهد و يا معصيتى را به جا مى‌آورد، در صورت تحقق شرايط ذيل بر ديگران واجب است او را امر به معروف و نهى از منكر نمايند: 1) علم به حكم شرعى؛ 2) احتمال تأثير؛ 3) اصرار بر ترك واجب و يا انجام دادن معصيت؛ 4) عدم مفسده؛ و اگر كسى مستحبى را ترك و يا مكروهى را به جا مى‌آورد، امر به معروف و نهى از منكر او مستحب است. (مسأله‌ى 1608 رساله).
امر به معروف و نهي از منكر با وجود شرايط ذيل واجب مي‌شود : «١۶٠٨»
اول: علم؛ پس كسي كه عالم به حكم شرعي نيست، نمي‌تواند امر به معروف و يا نهي از منكر بنمايد، بنابراين در ابتدا لازم است شخص آمر و يا ناهي خودش از احكام شرعي اطلاع كافي داشته باش.
دوم: احتمال تأثير؛ پس در صورتي كه انسان مي‌داند سخن او تأثيري در ديگري ندارد، بر او لازم نيست امر به معروف و يا نهي از منكر بنمايد، اما جواز بلكه رجحان آن در صورت عدم خوف ضرر، خالي از وجه نيست.
سوم: اصرار بر ترك واجب و يا انجام دادن معصيت؛ پس در صورتي كه انسان بداند شخصي از معصيتي كه انجام داده توبه كرده است و يا نشانه‌هايي بر پشيماني او دلالت كند، امر به معروف و يا نهي از منكر واجب نيست.
چهارم: عدم مفسده؛ پس اگر كسي به‌خاطر امر به معروف و يا نهي از منكر ترس از وقوع مفسده‌اي دارد، و آن مفسده عبارت از ضرر جاني يا آبرويي و يا مالي قابل اعتنايي است، اين كار بر او واجب نيست.
بنابراين با وجود اين شرايط، امر به معروف و نهي از منكر واجب مي‌شود، و در امر به معروف و نهي از منكر عدالت شرط نيست.
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت )؛ ج 3 ، احكام امربه معروف و نهي از منكر، س 3836.