شخصى قطعه زمين محصورى را كه از باب ارث به او منتقل شده بود و در آن زمين براى خود احداث ساختمان مسكونى نمود و براى احشام خود طويله احداث نمود و جنب طويله مقدارى از آن زمين را براى اياب و ذهاب احشام خود گذاشته بود بعد به اهل محل خود گفته بود من مى‏ خواهم با خرج خود براى ثواب، حمام عمومى در اين زمين احداث كنم و شما هم بقدر مقدور و استطاعت خود كار كنيد اهل محل هم قبول كردند چون حمام در زمين راه روى احشام و زمين خود او و جنب طويله بود و او كاه و علف را از پشت بام حمام به پشت بام انبار كاه مى‏ برد و بعد از فوت آن شخص فرزندش نيز تقريبا مدت چهل سال كاه و علف را از پشت بام حمام مى ‏برد. فعلا عده ‏اى از اهل محل اعتراض مى‏ كنند كه شما حق نداريد كاه و علف را از پشت بام حمام ببريد. فرزندش مى‏ گويد من و پدرم تقريبا هشتاد سال است كه كاه و علف را از پشت بام حمام مى ‏بريم و از قديم تا كنون كسى از محل اعتراض نكرده و خود تصرف در اياب و ذهاب براى بردن كاه و علف دليل بر حق عبور هم مى ‏باشد. و اگر شما بردن كاه و علف از پشت بام حمام را باعث خرابى حمام مى ‏دانيد خودم عهده ‏دار مى‏ شوم و تعهد مى ‏كنم كه هرگاه چنانچه در اثر بردن كاه و علف خرابى و يا خسارتى بر حمام واقع شود از عهده برآيم، اما آن عدّه از مردم معترض قبول نمى‏ كنند؛ آيا شخص مزبور حق بردن كاه و علف را دارد يا خير؟‏

با فرض اينكه در اين مدت براى بردن كاه و علف از پشت بام استفاده مى‏ كرده و كسى مانع نشده فعلا كسى حق منع ندارد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌2، احياء موات و مشتركات، مشتركات راهها، س 50