اگر دليل يك مسأله شرعى، به طور صد در صد براى مجتهد روشن باشد، درباره آن مسأله به صراحت فتوا مى ‏دهد؛ ولى گاه به عللى از فتوا و نظر دادن خوددارى كرده و در مسأله احتياط مى‏ كند. اين عمل يا به جهت آن است كه دليل مسأله، به خوبى و به طور صد در صد براى او روشن نيست و يا اينكه نظر او با همه يا بيشتر فقها تفاوت دارد و به دليل رعايت احتياط و تقوا، بر خلاف آنان فتوا نمى‏ دهد و احتياط مى‏ كند و يا به جهت عوامل ديگرى است كه در كتاب‏هاى استدلالى ذكر شده است. اين نوع خوددارى از فتوا دادن را احتياط گويند و در اين مورد مقلد، يا بايد به اين احتياط عمل كند و يا به فتواى مجتهدى كه بعد از او اعلم(1) است، عمل نمايد.

منبع:

در اينكه آن مجتهد بايد از ساير مجتهدان ديگر، اعلم باشد، اختلاف نظر هست .

پرسشهاو پاسخهاي دانشجويي/احكام تقليدوبلوغ/نهاد رهبري در دانشگاهها