مادرى دو ساعت و نيم آب و ملك داشته كه تا حين فوت هم در تصرّف خودش بوده است. در أيّام عزايش گفتند نوشته ‏اى در ميان نيست، خصوصا برادرش إظهار داشت كه من براى خواهرم قلم به كاغذ نگذاشتم. هشت ماه از فوت مادر گذشت و أموال طبق قانون إرث تقسيم شد. بعد از مدّتى همان برادر صلحنامه ‏اى نشان داده كه دو ساعت آب و ملك را مادر به دو تا از دخترها داده (با امضاء همان برادر كه منكر نوشته بود و أثر انگشتى هم در آن ديده مى‏ شود) ولى كسى نيست كه شهادت دهد كه اين أثر انگشت مادر است، و مادر هم در حياتش نگفته كه نوشته اى هست، لذا ما به شكّ افتاده ‏ايم. حال بايد به آن صلحنامه عمل شود يا نه؟

تا صلح مذكور به طريق شرعى إثبات نشود كسى حقّ مزاحمت ورثه را ندارد، و تنها صلحنامه اعتبار شرعى ندارد مگر موجب علم شود.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، احكام ارث، س 40