شخصى فوت كرده و از او يك همسر و پنج دختر باقى مانده، يكى از دخترها فوت مى ‏كند و از وى دخترى به جاى مى ‏ماند كه بعدا همين دختر نيز فوت مى‏ كند، سپس مادر بزرگ وى (همسر متوفّى) مدّعى مى ‏شود كه نوه من سهم الإرث خود را به من بخشيده و پس از من آن را بدهيد تا برايم حجّ بجا آورند، دخترها آن را پذيرفته و پس از مرگ مادر حصّه خواهر فوت شده خود را تصاحب مى‏ كنند و حصّه دختر فوت شده خواهر را به وصىّ مادر تسليم مى ‏كنند تا حجّ از جانب او بجاى آورد. أمّا شوهر دختر فوت شده وصيّت مادر زن را قبول ندارد و مى ‏گويد از همسر من يك دختر مانده كه سهم مادرش يعنى‏ همسر من به او مى‏ رسد و سهم دخترم كه او نيز مرده به من مى ‏رسد (در خصوص هبه سند و شاهدى نيست). وصىّ مى‏ گويد ميّت ذى اليد بوده و قول ذى اليد معتبر است، زوجه شما حقّ خويش را تا زنده بود از مادر بزرگش مطالبه نكرد، و ادّعاى شما كه داماد هستى ادّعاى بر ميّت بوده و پذيرفته نيست، بنابر اين:
1- آيا اين هبه بدون سند و شاهد چه حكمى دارد؟
2- ذى اليد بودن ميّت در اين خصوص اعتبار دارد يا خير؟
3- ادّعاى داماد حقّ است يا باطل؟
4- متصرّف شدن خواهران حصّه‏ شان را بعد از فوت مادرشان، دليل إثبات ادّعاى داماد در خصوص حصّه زوجه‏ اش مى ‏شود يا خير؟
‏

تا به طريق شرعى إثبات نشود كه دختر متوفّى حقّ الإرث خود را به مادر هبه كرده است هبه ثابت نمى ‏شود، و حقّ دختر مذكور به وارث او مى ‏رسد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، احكام ارث، س 49