محترما معروض مى ‏دارد كه نصف آب قنات اين قريه با مقدارى از اراضى آن متعلّق به آستان قدس رضوى مى‏ باشد، اين آب به تناسب و مقدار احتياج هر يك از زارعين قريه در إجاره آنها بوده، و كسى كه كشت و كار بيشترى داشته آب بيشترى را إجاره كرده، و كسى كه زراعتى كمتر داشته آب كمتر مى ‏برده است. در سنه 1350 به وسيله إداره إصلاحات ارضى دولت طاغوتى براى همه سند يكنواخت تنظيم شده و اين خود باعث اختلاف در محلّ گرديده است؛ (چونكه در سند براى هر يك از مستأجرين يك ساعت و ربع آب فروشى شده، آنان كه كمتر دارند مى ‏گويند: "بايد به اندازه سند به ما آب بدهند"، آنان كه بيشتر دارند مى ‏گويند: ما إجاره آستانه را مى‏ دهيم و آب براى خودمان لازم است) آيا برابر تقسيم اسناد رفتار بشود؟ و يا هر كسى هرچه در گذشته آب مى‏ برده حال هم ببرد؟ لازم به تذكّر است كه هنوز "آب" برابر سيره گذشته در تصرّف زارعين است، ضمنا إجاره هر فنجان آب در سندهاى طاغوتى ساليانه مبلغ هفتاد ريال تعيين شده و حال هر فنجان إجاره عادلانه ‏اش پنجاه ريال است و متصرّفين آب حاضرند با كمال ميل إجاره وقت را به آستانه پرداخت نمايند. لطفا جواب مسأله را مرقوم فرمائيد؟

تصرّف در موقوفات مربوط به آستان قدس بايد طبق نظر متصدّى شرعى آستانه مقدّسه باشد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، احكام وقف، س 2