از دانش هاى آشكار امام رضا (عليه السلام) احاطه كامل آن حضرت بر زبان هاى آن روز و گفت و گوى ايشان با قوميت هاي مختلف زباني بود.
 ابو اسماعيل سندى مي گويد: در هند بودم كه شنيدم: حجتى [از حجت هاى خدا] در ميان عرب زندگى مى كند. به انگيزه ديدار او بدان سامان روانه شدم. در آن جا «على بن موسي الرضا(عليه السلام) » را به من معرفي كردند و من به حضور او رسيدم. از آن جا كه زبان عربى نمى دانستم، به زبان مادرى خود، زبان سندى سلام دادم و او به زبان من پاسخ سلام مرا داد. من كه او را آشنا با زبان خود مى ديدم، به زبان سندى با او به گفت و گو پرداختم. آن گاه به او گفتم: شنيده ام در ميان عرب حجتى از حجت هاى خداوند زندگى مى كند، لذا براى ديدن او ترك ديار كرده ام. او فرمود: من همان [حجت خدا] هستم، سپس فرمود: آنچه مى خواهى بپرس. مسائلى داشتم كه از او پرسيدم و او به زبان سندى تمام آن ها را پاسخ داد.

همچنين ابوالصلت هروى مي گويد: امام رضا(عليه السلام) در ديدار با اقوام و طوايف داراى گويش هاى گوناگون، با زبان خودشان سخن مى گفت. در اين باره از امام(عليه السلام) پرسيدم، حضرت فرمود: اى اباصلت، من حجت خدا بر خلق او هستم و خداوند كسي را بر خلق خود حجت قرار مى دهد كه زبان [تمام] آنان را بداند [و به آن سخن گويد]. آيا نشنيده اى كه اميرالمؤمنين [على بن ابى طالب](عليه السلام) فرمود: به ما فصل الخطاب داده شده است و آيا فصل الخطاب جز اين است كه امام تمام زبان ها را مي داند؟!

ياسر خادم نقل مي كند: ابوالحسن (عليه السلام) در خانه خود غلاماني از نژاد صقلب (اسلاو) و رومي داشت. روزي ابوالحسن (ع) نزديك آنان بود كه شنيد آنان به زبان اسلاوي و رومي مي گفتند: همه ساله در سرزمين خودمان سه بار فصد (رگ زدن، حجامت) مي كرديم ولي اينجا اين كار را نمي كنيم. چون روز ديگري فرا رسيد، امام (ع) شخصي را فرستاد تا آنان را رگ بزند و حجامت كند.

از نقل دوم به صراحت مي توان استنباط نمود كه اين ويژگي اختصاصي امام رضا عليه السلام نيست بلكه همه ائمه معصوم عليهم السلام از آن برخوردارند بالاخص حضرت قائم (عج) كه در آخر الزمان با قوميت هاي متنوعي از زبان ها و گويش ها در سطح جهان مواجه است.

منبع: 

اعلام الهدايه، ج 10، ص 32-33 به نقل از الخرائج و الجرائح 340/1. المناقب 362/4.