بر اساس رسمي ديرينه،اعراب از بردن نام اشخاص امتناع مي‌ورزند و احترام را در اين مي‌بيند كه نام آنان را به صورت كنيه بياورد.

كنيه عبارت است از اسمي كه با «اب» يا «ام» شروع شود، مانند ابوالحسن و ام كلثوم.

لازم به ذكر است كه در دادن كنيه به اشخاص لازم نيست شخص حتما فرزندي به آن نام داشته باشد بلكه گاه، به شخص از كودكي كنيه‌اي داده مي‌شود تا بدين وسيله محترمانه مورد خطاب ديگران قرار گيرد.

در تاريخ ما همواره نام پدر اميرمومنان علي بن ابي‌طالب را به صورت كنيه مشاهده مي كنيم. اين مسئله سبب شده تا در باره اسم اصلي پدر اميرمومنان علي بن ابي طالب ميان انديشمندان و مورخان تاريخي (از ديرباز تا كنون) اختلاف نظر بوجود آيد.

بيش‏تر متقدّمان عقيده دارند كه اسم و كنيه او هر دو ابو طالب، بوده است.

به عقيده مسعودى (يكي از نويسندگان بزرگ تاريخي) مردم درباره اسم ابو طالب با هم اختلاف دارند. برخى معتقدند اسم و كنيه ايشان يكي بوده است. اين گروه به نامه‌اي استناد مي‌نمايند كه اميرالمومنين على (ع) به يهود خيبر نوشت: (كتب على بن ابو طالب).[1] اگر به كلمه ابن در اين عبارت دقت كنيد مي‌بينيد بدون الف نوشته شده و عرب زماني الف ابن را مي‌اندازد كه دو اسم در كنار يكديگر قرار گرفته باشند اما اگر يك اسم و يك كنيه در كنار هم بيايند حتما الف ابن آورده مي‌شود.

برخي نويسندگان نيز معتقد بوده‌ اند كه نام ايشان «عمران» بوده است. ابن كثير نيز ضمن رد عقيده اين افراد مي‌نويسد: «برخي نام او را «عمران» دانسته‌اند كه صحيح نمي‌باشد».[2]

اما آن چه از منابع كهن تاريخي و روايي به دست مي آيد آن است كه نام ايشان «عبد مناف» بوده است. تعداد زيادي از تاريخ نويسان به اين نام اشاره كرده‌اند.[3]
پي نوشت: --------------------------------------
[1] . مسعودي،‌ مروج الذهب، (تحقيق اسعد داغر، قم، دار الهجرة، چ دوم، 1409ق) ج2،‌ ص109.

[2] . ابن كثير، البداية و النهاية، (بيروت، دار الفكر) ج2، ص210.

[3] . يعقوبي، تاريخ يعقوبي، (قم، انتشارات اهل‌البيت) ج2، ص11؛ مسعودي،‌ مروج الذهب، ج2،‌ ص109؛ طبرسي، اعلام الوري، (تهران، اسلامية، 1390، چ3) ج1، ص282؛ ابن كثير، البداية و النهاية، (بيروت، دار الفكر) ج2، ص210؛ ديار بكري، تاريخ الخميس، (بيروت، دار الصادر)، ج1، ص159.