سوره فصلت، آيات 9-12: («قُلْ أَ إِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ ... وَ قَدَّرَ فِيها أَقْواتَها فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ ... فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ فِي يَوْمَيْنِ ...») [1]

چگونه قرآن در سوره فصلت آفرينش زمين را در دو روز، و كوه‏ ها و بركات و غذاها در چهار روز بر مي شمارد و در دنباله اين آيات، آفرينش آسمانها را نيز در دو روز ذكر كرده كه مجموعا هشت روز مى‏ شود؟! در حالى كه در آيات فراوانى از قرآن مجيد آفرينش آسمانها و زمين مجموعا در شش روز، يا به تعبير ديگر در شش دوران، بيان شده است‏.

از مجموع آيات قرآن بدست مي آيد كه ايام آفرينش در شش روز بوده كه چهار روز آن مربوط به زمين و تدبير امور آن است و  دو روز نيز مربوط به آسمان‏ها است؛ لذا جمعاً شش روز مى‏ شود. در آيه شريفه فوق نيز، در حقيقت «اربعة ايام» (چهار روز) در ادامه دو روز خلقت زمين است؛ به اين ترتيب كه در دو روز اول از اين چهار روز زمين آفريده شد، و در دو روز بعد ساير خصوصيات زمين از كوهها و بركات آن تكامل يافت، و دو روز نيز به آسمانها اختصاص يافت كه در مجموع شش روز (شش دوران) مى‏ شود.
نظير اين تعبير در زبان عربي و تعبيرات فارسى نيز وجود دارد، به عنوان مثال گفته مى ‏شود: از اينجا تا مكه ده روز طول مى‏ كشد، و تا مدينه پانزده روز، يعنى پنج روز فاصله مكه و مدينه است و ده روز فاصله اينجا تا مكه‏.
مسئله آفرينش جهان در شش روز، در هفت آيه از آيات قرآن‏ آمده است[2]. و اگر اين آيات متعدد نبود، تفسير فوق نيز پذيرفته نمى ‏شد، ولى از آنجا كه آيات قرآن يكديگر را تفسير مى‏ كنند، و قرينه يكديگر مى ‏شوند، تفسير بالا بخوبى قابل قبول است. 
در نهايت مي دانيم منظور از شش روز، شش دوره يا مرحله است؛ نه شش روز از شبانه روزهاى دنيا كه برابر با 24 ساعت است و يا روز در برابر شب كه بخشى از زمان ياد شده است.

پي نوشت: ---------------

[1] سوره فصلت، آيات 9-12: («قُلْ أَ إِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَ تَجْعَلُونَ لَهُ أَنْداداً ذلِكَ رَبُّ الْعالَمِينَ (9) وَ جَعَلَ فِيها رَواسِيَ مِنْ فَوْقِها وَ بارَكَ فِيها وَ قَدَّرَ فِيها أَقْواتَها فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَواءً لِلسَّائِلِينَ (10) ثُمَّ اسْتَوى‏ إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ ائْتِيا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قالَتا أَتَيْنا طائِعِينَ (11) فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ فِي يَوْمَيْنِ وَ أَوْحى‏ فِي كُلِّ سَماءٍ أَمْرَها وَ زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِمَصابِيحَ وَ حِفْظاً ذلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيم(12)»): بگو: آيا شما به آن كسى كه زمين را در دو روز آفريد كافر هستيد؟ و براى او همانندهايى قائل مى ‏شويد؟ او پروردگار جهانيان است. * او در زمين كوه‏هايى قرار داد، و بركاتى در آن آفريد، و مواد غذايى مختلف آن را مقدر فرمود، اينها همه در چهار روز بود، درست به اندازه نياز تقاضا كنندگان! * سپس اراده آفرينش آسمان فرمود در حالى كه به صورت دود بود، به آن و به زمين دستور داد به وجود آئيد و شكل گيريد، خواه از روى اطاعت و خواه اكراه! آنها گفتند: ما از روى طاعت مى‏ آئيم! * در اين هنگام آنها را به صورت هفت آسمان در دو روز آفريد، و آنچه را مى‏ خواست در هر آسمانى مقدر فرمود، و آسمان پائين را با چراغ هاى (ستارگان) زينت بخشيديم و (با شهاب ها) از استراق سمع شياطين حفظ كرديم، اين است تقدير خداوند دانا.

[2] اعراف (7)، آيه 54؛ يونس (10)، آيه 3؛ هود (11)، آيه 7؛ فرقان (25)، آيه 59؛ سجده (32)، آيه 4؛ ق (50)، آيه 38؛ حديد (57)، آيه 4.

شاكرين، حميدرضا، راز آفرينش، ص65. تفسير نمونه، ج‏20، ص224.