حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام مى‏ فرمايد: «بشر در ابتداى خلقت، رؤيا (خواب ديدن) نداشت و بعد خداوند به او داد. سببش آن بود كه خداوند پيغمبرى را براى دعوت و هدايت مردم زمانش فرستاد و او مردم را به اطاعت و بندگى پروردگار عالم امر كرد، آنان گفتند: اگر ما خداى را بپرستيم، در برابرش چه داريم در حالى كه دارايى تو از ما بيشتر نيست.
آن پيغمبر فرمود: اگر اطاعت خدا كنيد جزاى شما بهشت است و اگر معصيت كرديد و حرف مرا نشنيديد، جاى شما دوزخ است.
گفتند: بهشت و دوزخ چيست؟ پس براى ايشان هر دو را توصيف كرد و شرح داد.
گفتند: كى به آن مى‏ رسيم؟
فرمود: هنگامى‏ كه مرديد.
گفتند: ما مى‏ بينيم كه مرده ‏هاى ما پوسيده و ريسيده و خاك مى ‏شوند و براى آنها چيزى از آنچه وصف كردى نيست و آن پيغمبر را تكذيب كردند. خداوند احلام (خواب ديدن) را براى آنها قرار داد. در خواب ديدند كه مى ‏خورند و مى ‏آشامند و حركت مى ‏كنند، مى ‏گويند و مى‏ شنوند و غيره؛ چون بيدار شدند اثرى از آنچه ديده بودند، نديدند، پس نزد آن پيغمبر آمدند و خواب هاى خود را بيان كردند.
آن پيغمبر فرمود: خداوند خواست حجّت را بر شما تمام كند.
روح شما چنين است. هنگامى كه مرديد هر چند بدن هاى شما در خاك پوسيده شود، ارواح شما در عذاب است تا قيامت، يا در روح و ريحان و ناز و نعمت است»[1].

پي نوشت: -------------

[1] بحاراانوار: 243/6.

پرسش ها و پاسخ ها، ص 34.