پس از اينكه به دلايل متعدد، ريحانه رسول خدا(صلي الله عليه و آله)، حسن بن علي(عليهماالسلام) - همچون پدرش - در جنگ با معاويه تنها ماند، به اجبار حكومت را رها كرد و عازم مدينه شد. اين رخداد در سال 41 هجري قمري اتفاق افتاد. پس از آن، امام مجتبي(عليه‎السلام) به مدت ده سال در مدينه با شيعيان خود مرتبط بود.

عاقبت به توطئه معاويه و به دست همسر نابكارش كه دختر اشعث بن قيس بود، مسموم شد و به شهادت رسيد. مردم مدينه در سوگ آن امام به ماتم نشستند. امام علاقه ‏مند بود تا در كنار جدش رسول خدا(صلي الله عليه و آله) به خاك سپرده شود؛ اما بني اميه با دسيسه معاويه و همكاري شخصي كه ادعاي مالكيت زميني را داشت كه رسول خدا(ص) در آنجا مدفون شده بود، مانع اين كار شدند.

در منابع كهن تاريخي به تير باران شدن بدن امام مجتبي عليه السلام اشاره شده است به عنوان نمونه ابن شهر آشوب در كتابش به نام مناقب آل ابي طالب مينويسد: جنازه امام حسن را به نحوى تير باران نمودند كه تعداد هفتاد تير از بدن مباركش خارج كردند[1]. سر انجام بدن مطهر امام مجتبي (ع) در قبرستان بقيع دفن شد.

پي نوشت: ---------------------
[1] . متن عربي كلام ايشان چنين است: ورموا بالنبال جنازته حتى سل منها سبعون نبلا (ابن شهراآشوب، مناقب آل ابي‌طالب، ج3، ص204).
قريشي، باقر شريف، زندگاني حسن بنابراين علي ـ عليه السلام ـ ، ترجمة فخرالدين حجازي، چ بعثت، ص 689.