1- كمرويي و صحبت نكردن و ارتباط برقرار نكردن به‌خودي‌خود بد نيست؛ اما براي موفقيت، ابراز وجود لازم است. هم در بين آدم‌هاي كمرو، هم آدم‌هاي جسور، هستند كساني كه موفق شده‌اند و كساني كه موفق نشده‌اند. پس چيزي كه مهمه يه چيز ديگه­اي هست؛ و آن پنهان نبودن توانمند‌هاي شماست. چيزي كه مهمه اينه كه توانايي‌ها و مهارت‌ها و استعدادهاي شما براي ديگران مخفي نمونه. اگر كمرويي به اين نتيجه منجر بشه، نشانه آن است كه كمرويي شما زياد است و لازم است خود را نشان دهيد.

2- ارتباط برقرار كردن با ديگران، متوقف بر حرف زدن نيست. هرچند ارتباط كلامي، 80% يك ارتباط را تشكيل مي‌دهد. درعين‌حال، حتي اگر كم صحبت كني، مي‌تواني با خوب گوش كردن، ارتباطت را حفظ كني. خوب گوش كردن يعني به چشم‌هاي گوينده نگاه كني، حواست را كامل به او بدهي، حرف‌هاي او را با اهوم يا بله بله يا اوكي گفتن تأييد كني و در پايان حرفش خلاصه‌اي ازآنچه شنيدي را بهش بگي. اين مهارت گوش دادن فعال، پاي شما رو از يك رابطه حذف نمي كنه. همچنين نشان دادن احساسات گرم مثل لبخند زدن، به كارهاي ديگران توجه كردن و واكنش نشان دادن، از عناصر ديگر ارتباط است كه شما ميتوني بدون حرف زدن، اونا رو به دست بياري.

3- حرف زدن مشروط به حرف داشتن است. بنابراين، مواد اوليه ارتباط اين است كه با ديگران حرفي براي گفتن داشته باشي؛ مانند: - پرس‌وجو درباره احوال و كارها و برنامه‌هاي آن‌ها، - صحبت كردن درباره يك اتفاق كه به‌تازگي ديده يا شنيده‌اي - صحبت كردن درباره يك موضوعي كه موردعلاقه مشترك شما و شنونده است، (برقراري دوستي‌هاي فايده محور؛ يعني دوستي‌هايي كه به دليل كار مشتركي كه قرار است انجام شود شكل مي‌گيرند؛ و كلي درباره آن كار باهم حرف دارند و ارتباط برقرار مي‌كنند. پس‌زمينه دوستي‌ات با دوستت را درباره يك كار مفيد قرار بده كه هردوي شما دوست داريد.) - اظهارنظر درباره چيزي كه ديگري در جمع مي‌گويد (مثلاً ميگي آره درسته منم موافقم. يا نه درست نيست. من مخالفم. البته بهتره اين اظهارنظرها ترجيحاً كوتاه تك‌كلمه‌اي نباشد. بلكه اگر توضيح اضافه‌اي نيز دارد بگو.) - حرف داشتن با اعضاء خانواده، غالباً درباره مسائل روزمره مثل رفت‌وآمد، خورد و خواب، برنامه‌هاي مختلف اعضاء پيش مي‌آيد. بنابراين با اعضاء خانواده‌هايت درباره هر چيزي- تأكيد مي‌كنم هر چيزي- كه در خانه مي‌بيني، حرف بزن. - بخشي از حرف داشتن، احساسات و نظرات خودت هست؛ مثلاً اگر چيزي براي تو جالب بود بگو چه جالب خيلي خوبه يا خيلي عاليه. اگر از چيزي تعجب كردي، احساساتت رو نشون بده. يا اگه درباره چيزي يا كاري نظري داري، نظرت را پيش خودت مرور كن و دليل‌هاي خودت رو پيدا كن. آن‌وقت مي توني آن نظر رو با دلايلش براي طرف مقابل توضيح بدهي.

4- بعدازآنكه حرفي براي گفتن داشته باشي، بايد بدون اينكه فكر كني بگي يا نگي، بلافاصله بگي. اگه توقف كني، بيشتر متمايل خواهي شد به نگفتن. در اين راه، موانعي رو بايد شناسايي كني كه باعث ميشه آن حرف به زبانت نيايد و به ارتباط منجر نشود. يكي از اين موانع، ترس از قضاوت ديگران درباره شماست. اينكه اگر اين حرف رو بگي بقيه با خودشون چي ميگن و درباره شما چه فكري خواهند كرد! اين ترس در بيشتر موارد، يك ترس موهوم است؛ و اعتنا نكردن به آن رمز پيروزي شماست. ما هيچ‌وقت نمي تونيم نظر همه رو هميشه نسبت به خودمان مثبت نگه‌داريم. اينكه كسي با حرف يا موضع ما موافق نباشد، كاملاً طبيعي و ناگزير است. پس از قضاوت ديگران فرار نكن و خودت باش. يك مانع ديگر ممكن است اعتماد نداشتنت به خودت باشد كه شايد نتواني تا آخر حرفت را بگويي. در اين صورت، بايد اگر ممكنه آن حرفت را قبل از موقعيت ارتباط، تمرين كني و يك‌بار با خودت مرور كني كه چي ميخواي بگي. اگه تمرين كردن ممكن نبود و بداهتا خواستي چيزي بگي، قبل از شروع كلام، از شنونده يا جمع خواهش مي‌كني كه به حرفي كه مي‌خواهي بزني توجه كنند. يك‌راه تمرين كردن، تمرين كردن جلوي آينه است؛ ميري جلوي آينه و با تصور اينكه تصوير توي آينه فرد مقابل شماست، با او حرفت رو مي‌زني.

5- يكي از مهم‌ترين زمينه‌هاي ارتباط، عشق و دوست داشتن است. پس اگر آدم‌هاي اطرافت و دوستانت را دوست داشته باشي و به آن‌ها توجه كني، خواهي توانست باب ارتباط را براي خودت بازكني. نقاط مثبت آدم‌هاي جمع را بشناس و از خوبي‌هايشان و كارهاي خوبشان تعريف و تمجيد كن. اين ارتباط عاطفي را لااقل با يكي از اعضاء خانواده‌ات تمرين كن. با او طرح دوستي بريز و او را درجايي كه لازم است كمك كن. اين قاعده است كه كسي كه خودش را به دوست داشتن ديگران آموزش ندهد، نمي‌تواند انتظار داشته باشد ديگران به او توجه كنند و او را دوست داشته باشند. دوست عزيز. بزن روشونه خودت و بگو بهت افتخار مي‌كنم.

مركز ملي پاسخگويي