اگر مدّعى إقامه بيّنه نكند و تقاضاى قسم هم نكند، و دعوى هم طورى باشد كه با عدم إقامه بيّنه و عدم تقاضاى قسم مدّعى، موقوف نمى‏ شود (مثل موردى كه منكر مى‏ گويد دين را أداء كرده‏ ام، و مدّعى نه بيّنه إقامه كند، و نه تقاضاى حلف نمايد، در عين حال خواهان طلبش باشد) در اين موارد دعوى چگونه بايد فيصله پيدا كند؟ آيا حاكم مى ‏تواند مدّعى را إلزام به مطالبه يمين كند؟ و يا خودش منكر را قسم دهد؟ و يا راه ديگرى هست؟‏

حاكم مى‏ تواند در مورد مزبور خودش منكر را قسم دهد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، قضاء و مسائل مربوط به آن، مدعي و منكر، س 36