انگيزه رسول اكرم (ص) براي اين كار دو چيز بود: 

1- قريش بدانند كه راههاي بازرگاني آنها در اختيار نيروهاي اسلام قرار گرفته است و اگر آنان مانع نشر و تبليغ اسلام شوند و آزادي بيان را از مسلمانان سلب كنند شريان هاي حياتي آنان به وسيله نيروهاي اسلام بريده خواهد شد. زيرا گوينده هر قدر قوي باشد و هر چه اخلاص و استقامت ورزد، تا از آزادي بيان و تبليغ برخوردار نشود به طور شايسته نخواهد توانست انجام وظيفه كند.

در محيط مكه، قريش بزرگترين مانع براي تبليغ اسلام و توجه مردم به آيين يكتاپرستي بود. آنان به تمام قبايل اجازه مي ‏دادند كه در ايام حج وارد مكه شوند، ولي رهبر عالي قدر اسلام و مسلمانان از ورود به مكه و حوالي آن منع مي‌ شدند و حتي اگر بر او دست مي ‏يافتند او را مي ‏كشتند. در صورتي كه در ايام حج مردم از تمام نقاط حجاز در اطراف خانه خدا گرد هم مي‏ آمدند و اين ايام بهترين فرصت براي تبليغ توحيد و آيين پاك الهي بود.

2- گروهي از مسلمانان كه به عللي نتوانسته بودند مكه را به عزم مدينه ترك كنند پيوسته مورد آزار قريش بودند و اموال آنان و كساني كه مهاجرت كرده بودند اما موفق به انتقال دارايي خود نشده بودند همواره از طرف قريش تهديد مي ‏شد. پيامبر با مصادره كالاي كاروان قريش مي‏ خواست گوشمالي سختي به آنان بدهد كه هر نوع آزادي را از مسلمانان سلب كرده و پيوسته آنان را مورد آزار و اذيت قرار مي دادند و در مصادره‏ اموالشان پروايي نداشتند.

از اين جهت، پيامبر در ماه رمضان سال دوم هجري با 313 نفر براي مصادره اموال و كالاهاي كاروان قريش از مدينه خارج شد و در كنار چاه هاي بدر توقف كرد.

 

منبع:

فروغ ولايت آيت الله سبحاني ص73