چون پيامبر صلى الله عليه و آله ديد كه نومسلمانان چه آنها كه از خاندان اشراف بودند و چه افراد بى ‏پناه، همگى به جرم مسلمانى سخت تحت تعقيب كسان خود و سران و سنگدلان قريش قرار دارند، و نمى ‏تواند خطر را از آنها برطرف سازد، دستور داد كه عرض درياى سرخ را پيموده، و قدم به خاك حبشه بگذارند كه سرزمين آرامى است. زيرا در آن مردى به نام «نجاشى‏» بر حبشه حكومت مى ‏كرد كه مردى رؤوف بود و به كسى ستم روا نمى ‏داشت.

پيامبر به نو مسلمانان فرمان داد چندان در حبشه بمانند تا گشايشى در كار اسلام پديد آيد، و خود آنان نيز خاطرات تلخ برخورد با قريش را فراموش كنند، و جانشان از آسيب آنها در امان بماند.

پي‌نوشت: ----------------

علي دواني، تاريخ اسلام ازآغاز تا هجرت،ص184.